Ależ ja je kocham! Ale czy można nie kochać tak cudownych widoków, ekstremalnego zmęczenia, niezapomnianej atmosfery, wspaniałych przyjaciół?... Dopiero w górach tak na prawdę czuję, że żyję. Dopiero tam oddycham pełną piersią (no dobra - klatą!). Tam jestem szczęśliwy jak dziecko, tam ma beztroska i prawdziwa wolność. Tam dusza moja, a na pewno romantyzm bezkresny i takaż tęsknota odwieczna... ;)

* * *

Kiedy na początku września na forum naszego Bractwa Biegaczy Zielona Góra pojawił się wątek „Maraton Beskidy” już w pierwszej chwili chciałem napisać: „Jestem na tak - jadę!”. Ale zaraz potem zapukał rozsądek. Przecież dopiero co wróciłem z innego górskiego biegu - Maratonu Gorce. A na październik miałem zaplanowany start na maratonie w Poznaniu, gdzie planowałem trochę „pocisnąć”. Tyle maratonów w tak krótkim czasie, to chyba nie najlepszy pomysł? Rozsądek jednak u mnie anemiczny, przez co i to pukanie jakieś słabiutkie. Więc nie mogło być mowy, by stało się inaczej niż się stało. Ziarenko zostało zasadzone i wkrótce zaczęło kiełkować ;)

Pierwszym objawem tego kiełkowania było namówienie Tomusia. Drugim - Marysi ;) Z pierwszym poszło jak z płatka. Ale rudowłosa potrafi upartą być! - „Nie, nie ma mowy! Tym razem na pewno nie dam rady. Muszę wyleczyć Achillesa, kręgosłup mnie boli”... Wymówka za wymówką, albo - zwykłe przekomarzanie ;)) Przecież i tak było wiadomo, że pojedzie. Więc nie wiem po co ten „oporek” :)

Z Zielonej Góry wyjechaliśmy w piątek po południu. Marysia, Dorotka, Tomek i ja. Powoli już się ściemniało. A przed nami 720 kilometrów, jak to powiedział spiker następnego dnia podczas dekoracji wywołując Marysię na scenę ;) Trochę przesadził (o jakieś 300 km), ale prawdą jest, że kawał drogi mieliśmy. Zwłaszcza, że trzeba było zajechać jeszcze do „dochtora”, by wystawił nam wymagane regulaminem biegu zaświadczenia o braku przeciwwskazań do biegania. Przez co musieliśmy nadrobić kolejne 50 km. Tak to już jest jak wszystko załatwia się na ostatnią chwilę. Ale co zrobić, kiedy wszystkie chwile, jakie człowiek ma, są ostatnie? ;)



Jedziemy, jedziemy, jedziemy... Nie ukrywam, że się wierciłem. No nie umiem długo tak siedzieć bezczynnie w aucie. Jeszcze te pasy - niczym kaftan jaki! W końcu mówię: „Boję się”. No i zaczęło się pocieszanie. „Oj tam Daruś, dasz radę, powolutku zacznij, potem z górki”... - „Boję się lekarza!!!” - ja na to. „Że mi zabroni biegać!”. Zbyt długa bezczynność ściśnięta pasami dawała mi już po głowie. W końcu dojechaliśmy do tego lekarza. Pokazuję swoje ostatnie EKG. „Hmmm... książkowe” - słyszę. Uff... kamień z serca :))) „Trochę śmiesznie to może wygląda, że pod zaświadczeniem podpisuje się okulista”... - tłumaczy się pan doktór. Ależ panie doktorze, ten kto to dostrzeże przecież do pana nie trafi! ;) Zresztą, skoro pani kardiolog skierowała mnie ostatnio na przebadanie żołądka, to dlaczego okulista nie miałby wpatrywać się w mój elektrokardiogram? :)))

Stare Bielsko. Sobota, 6-ta rano. Pobudka. W wojsku normalnie robią takową o 5:30. A tu co? Generał Tomuś spał jak suseł!!! No ale można mu wybaczyć, wszak już emeryt. Szybkie śniadanko, pakowanko i wkrótce ruszyliśmy wszyscy do Radziechowych. Pogoda wymarzona. Słońce i dość ciepło jak na listopad. Na miejsce dotarliśmy po ósmej, tuż po starcie Maratonu Nordic Walking. Udaliśmy się do Biura, gdzie odebraliśmy pakiety startowe i gdzie zrobili nam też pamiątkowe zdjęcia do dyplomów. Wkrótce witaliśmy znajomych - Szadoczka z Jaśkiem, Natalię z Jarkiem, Leszka i Winogradzki Team w mocnym składzie ;) Oczywiście były fotki, buzi-buzi i takie tam :)))



Punktualnie o 10:00 "straśnie przeokrutne zbójniki" dały wystrzałem z pistoletów znak do startu. Huk jak diabli!!! Ruszyliśmy z rogalami na mordkach. Pierwsze kilometry lekko tylko pofałdowane, praktycznie niemal płasko, z dość łatwymi podbiegami i zbiegami. Trzeba było mocno trzymać się na wodzy, by nie dać się ponieść fantazji. A kibice podpuszczali!!! - A to ktoś pięknie na trąbce grał, a to kapela góralska...

Początkowo prawie 2 km biegliśmy przez Radziechowy, by polnymi drogami dotrzeć wkrótce do Przybędzy. Dalej Wajdówką wróciliśmy znów do Radziechowych, gdzie się jeszcze kolejne 3 km pokręciliśmy po uliczkach. W końcu wybiegliśmy w kierunku Twardorzeczki, gdzie pagóreczki robiły się coraz bardziej wyraźne. Dotychczas biegłem razem z Marysieńką. Wiedziałem doskonale, że nie można się wyrywać i że trza brać przykład od mądrzejszych :) Tomuś natomiast - wyspany młody emeryt - uciekł nam już na samym starcie.



Po drodze mieliśmy niesamowity doping w wykonaniu Natalii z Jarkiem oraz Dorotki i Guni. Byli niewiarygodni. Wszędzie ich było pełno. Aż się co niektórzy zawodnicy dopytywali co trzeba zrobić, by mieć tyle takich kibiców :))) Po przebiegnięciu przez Ostre, od ok. 12-tego kilometra zaczynał się już jeden długi coraz to mocniejszy podbieg. Na szczęście asfaltowa, a potem szutrowa nawierzchnia pozwalała na spokojny wolny bieg. Dopiero ostatni kilometr przed samym szczytem Skrzycznego prowadził szlakiem górskim po kamlotach. Oczywiście, gdyby się trenowało podbiegi, to by się biegło bez przerwy niemal całość. A tak sił w nóżkach starczyło do około 18-tego kilometra, skąd chwilami musiałem już przechodzić do marszu.

Na dochodzeniu do szczytowania usłyszałem nagle znajomy mi głos: "Daruś! A dawaj tu, dawaj!!!"... No nie!!! - Tomuś!!! - A więc dopadłem generała!!! Teraz mu nie odpuszczę! :))) Tia... Mój optymizm trwał może z 500 metrów, nie więcej. W trakcie szczytowania bowiem najwyższy góra Beskidu Śląskiego pokazała mi kto tu rządzi. Najpierw jednak Tomuś sam zaczął atak - śnieżkami! :))) Po chwili - ku memu wielkiemu zdziwieniu - usłyszałem i zobaczyłem dopingujących znowu Natalię z Jarkiem!!! No nie, skąd oni już tutaj na samym wierchu??? Jarek wskazał mi na stojącą w śniegu puszeczkę - "Łyk piwka i zostawiamy dla kolejnego zawodnika". Spróbowałem łyczek - "Mmmmm... Jakie dobre! Mogę jeszcze jeden???!!!" :)))



No i zaczął się zbieg. Ała, ała!!... I w tym momencie dostałem jednocześnie 4 skurcze w nogi - po dwa na każdą, symetrycznie - w czwóreczki i w łydeczki. No takiej radochy to ja jeszcze nigdy nie miałem!!! Szybko, albo nawet jeszcze szybciej, przypomniałem sobie o żelu z magnezem w plecaczku. Ten żel był taki malusi, a moje skurcze tak zajebiste... że wyglądało to doprawdy komicznie. Jednak ten uśmiech, co go wówczas miałem na twarzy, nie był ze szczęścia. Raczej był to uśmiech zająca, co spadł na ziemię ucząc się latać bez spadochronu. Było nie było wessałem żelik prawie z folią. Musiałem nieco też zwolnić, by jakoś roztruchtać te dziadowskie skurcze. Odtąd cały już czas, aż do mety, biegłem na granicy bólu, lądując kopytkami nieco bardziej na śródstopiu, bo tak mniej atakowało. Momentami byłem pokraczny, ale miałem to w d... A najbardziej było mi żal nie tego, że "po Moskwie nie suną już sanie", ale tego że Tomuś oddala się znowu jak znikający punkt... Dla ciekawych - żal trwał krótko, bo Tomuś biegł szybko i równie szybko zniknął.

By nie myśleć o pierdołach podziwiałem widoczki. A było co oglądać!!! W dole Żywiec i Jezioro Żywieckie. Dalej lśniący w słońcu, ośnieżony szczyt Babiej Góry, która wyglądała dzisiaj niczym Fudżijama. Po prawej masyw Pilska, a jeszcze dalej po prawej Mała Fatra na Słowacji. A na horyzoncie, jak na dłoni, calusie piękniusie Tatry, gdzie jakby się dobrze przyjrzeć, to ponoć można było wypatrzeć Adamusa, który sobie właśnie tam hasał :)))



Nie wiem, czy to te widoczki mi tak pomogły, czy ten malusi żelik, ale trochę jakby udało mi się przyśpieszyć. Ciut wiało w twarzyczkę, no ale w górach zawsze jakaś rozkosz musi być. Szeroka szutrowa alejka prowadziła w dół aż do 30-tego kilometra, gdzie wpadało się na znajomą już asfaltową szosę. Po drodze wyprzedzałem pozdrawiając tych, co wystartowali dwie godziny przed nami - chodziarzy z kijkami. Pomyślałem o Miriano, ale ten harpagan był daleko z przodu i nie dał się dogonić aż do mety ;)

Na 32 kilometrze punkt odżywiania. Wprawdzie wciskałem wcześniej w siebie jakieś odżywki, ale potrzebowałem jakiegoś normalnego żarełka. Ile się można napychać jakimiś "glutami". Dopadłem do stołu i mówię: "Potasu i magnezu mi trzeba!" Miła, uśmiechnięta dziewczyna zaproponowała mi banana (potas) i czekoladę (magnez). Do picia dostałem kubek ciepłej herbaty - miodzio!!! Ruszyłem dalej. Kolejne 5 kilosków przeleciało dość sympatycznie. Czułem się w sumie wyjątkowo dobrze, głowa nie szwankowała, żołądek z jelitami chyba były, bo nie czułem. Tylko te cholerne skurcze zmuszały co jakiś czas do zdziadolenia pozycji lub zwolnienia tempa.




Jednak wszystko co najlepsze w tym maratonie zostało pomyślane na koniec :)) Od 37 kilometra bowiem zaczynał się długaśny podbieg na Matyskę. Ech, kto biegał maratony ten wie z jaką "radością" pokonuje się końcówkę trasy. A tu nie dość, że pod górkę, to jeszcze pod wiatr. Mało tego - z każdą chwilą było coraz bardziej pod górkę i coraz bardziej pod wiatr. Momentami tak dmuchało, że trzeba było napierać w pochyleniu. A jak się pochylałem, to naciągałem łydeczki. A jak je naciągałem, to... ała, ała...

Na szczycie Matyski stoi Krzyż Milenijny, a prowadzi do niego droga krzyżowa. Stąd wzgórze nazywane jest też Golgotą Beskidów. Nie mogłem już biec. Szedłem. A przy każdej z XIV stacji, nie dało się przejść obojętnie. Nie dało się, bo wymiar tej drogi nabierał teraz wyjątkowego znaczenia. Był ból, było cierpienie, była zaduma...

Nie dotrwałem jednak w tym stanie do samego końca, bo przerwał go stan zgoła odmienny. Otóż jakieś 200 metrów od szczytu Matyski, w miejscu gdzie był punkt z izotonikami, zatrzymałem się na łyczek. Dostałem całą butelkę, otworzyłem. Podniosłem ją oglądając się za siebie i... nie!... Niemożliwe!!! Do punktu docierała właśnie też... Marysieńka! Zdołałem jedynie unieść w szoku rękę machając nią jakby w rytm piosenki "Jak się masz kochanie, jak się masz?", po czym była już przy mojej flaszeczce ;)



Wspólnie ruszyliśmy więc do góry, narzekając na łapiące nas skurcze. Wieleśmy sobie nie pogadali, gdyż ze szczytu prowadził dość mocny zbieg łąkami i błotnistymi ścieżkami. Nie dość, że wąsko i stromo, to i ślisko. W sam raz na nasze skurcze :))) Wróciły mi wszystkie cztery... cholery. Dokuczały tak bardzo, że nie mogłem już hamować i musiałem się puścić luźno ;) Się puściłem. Maryś z wrażenia została z tyłu ;)) Wmawiałem sobie, że teraz to już tylko dwa kiloski zbiegu i będzie po wszystkim. Po kilometrze dotarłem do skrzyżowania, gdzie stało dwóch strażaków. Wołam - lecąc na luzie - "w lewo, czy w prawo!?". "W lewo, pod górę!" - odpowiedzieli jednocześnie. O w mordę!!! Znowu pod górę??? A miało być już tak pięknie! ;))

Po kilkuset metrach polna wąska ścieżynka zamieniła się w końcu w asfalcik i rozpoczął się wymarzony finisz. Myślałem tylko o jednym - biec tak, by się nie rozsypać przed metą. Już nie raz widziałem przypadki jak skurcze wywracały biegaczy przed samym końcem. Dobiec za wszelką cenę. Dobiec i nie dać się pokonać.

Udało się!!! Na nieco ugiętych nogach wpadłem na metę z okrzykiem "O Jezu!!!". Nie wiem, może to przez tą Golgotę tak. Uścisk dłoni Komandora Edka Dudka i pytanie: "Co się stało?!" Z uśmiechem od ucha do ucha odrzekłem: "Nic. Koniec!" :)) Choć na nogach ledwie stałem, to w środku skakałem pod niebiosa, że hej! Jak ja uwielbiam takie chwile!!!... "Jak ja to kochom!!!" :D



A potem była góralska biesiada przy kapeli i wspólnym śpiewaniu. No i oczywiście dekoracja zwycięzców - Marysia z Miriano i Emi biegali na scenę za kiełbasą żywiecką o metrowej długości i po inne nagrody. Wielkie gratulacje za wielki wyczyn! Na koniec każdy otrzymał mały upominek od sponsorów i dyplom ze zdjęciem. Potem pożegnaliśmy się ze wszystkimi i wróciliśmy do Bielska, gdzie u mojej siostry i szwagra czekała kolejna biesiada, a niekończące się rozmowy i burza emocji szalały z nami prawie do nocy.

A w niedzielę rano?... Oczywiście nie mogliśmy sobie odmówić wycieczki w góry - Dębowiec, Szyndzielnia, Klimczok... Słońce, 15°C na plusie... No i te widoki!!! Poezja!... Aż żal było do domu wracać... :)

Beskidy moje, czekajcie! Wkrótce znów do was przyjadę!