2009-10-27
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| późno już (czytano: 224 razy)
Nie chce się biegać. Biegam niejako z przyzwyczajenia, z rozpędu którego nie wiadomo na ile wystarczy. Nie trenuję konkretnie, choć powinienem jakoś sensownie się przygotować do tego biegu niepodległości. Zamiast tego od paru tygodni jest z reguły powolne trzepanie kilometrów 3-4 razy w tygodniu, łącznie 35-40 km/tydz., wszystko powyżej 5’/km. tyle żeby utrzymać przeciętną formę. staję się joggerem;)
Coraz bardziej czuję też jakiś rodzaj zawieszenia. Dawniej (a nawet całkiem niedawno) bieganie wpisywało się w cykl codziennych obowiązków, a nawet utrzymywało porządek w mojej głowie i co za tym idzie porządkowało otoczenie, mimo iż zabierało więcej czasu niż teraz. Fakt, że mojej psychiki uczepiły się obecnie inne rzeczy i jakoś trudno mi je wybiegać, a samo bieganie nie uwalnia mnie od myślenia. Ten swoisty niepokój to stan jakiego dość dawno nie doświadczałem. A może dostałem październikiem w łeb?
Ostatnio tuptałem sobie po Grochowie. Chodniki głównie z płyt betonowych tamże, a po parkach nie da się biegać bo nie oświetlone. Tak więc lecę sobie po tym betonie i przecinam drogę staruszce w moherowym berecie, a ona do mnie głośno i pryncypialnie: „po miękkim należy biegać!”. Zamurowało mnie :) potem pomyślałem że może jakaś biegaczka międzywojenna. W każdym razie sympatyczny akcent w tym ogólnym maraźmie biegowym.
Drugim z takich akcentów był minimaraton w Starej Miłosnej w ostatnią sobotę. Świetna kameralna impreza i dobra pogoda do biegania, ale mój bieg bez emocji i takiż był wynik. Od startu nie chciało mi się tak samo jak mi się nie chce na co dzień, ale dzięki temu że zobaczyłem sporo pozytywnej energii i uśmiechów to wróciłem do domu w dobrym humorze.
Reasumując powyższe, to raczej powoli zapadam w przedwczesny zimowy sen biegowy. po 11 listopada zakomaruję i obudzę się pewnie w styczniu, aby być gotowym na marzec.
Blog moga komentować tylko Przyjaciele autora |
