2009-07-25
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| D*** (czytano: 518 razy)
Jeszcze nikt nie zaprojektował dżinsów na mój tyłek. Dupę, która wymknęła mi się spod kontroli i zaczęła żyć własnym życiem. Czasem z nią rozmawiam, w końcu podobno należy pogadać z kimś mądrym. Do niedawna rozmawiałam sama ze sobą. Do momentu, gdy szef zaproponował mi gratisowe badania psychiatryczne. Wtedy przestałam, lubię swoją pracę, a zwłaszcza swoją pensję.
Z tyłkiem porozumiewam się telepatycznie - rozumiemy się bez słów. Myślę sobie, że trochę za słabo, skoro wcale mnie nie słucha i rozrasta się do monstrualnych rozmiarów, ale w końcu to dość mądra cześć naszego ciała, więc może wie, co robi. Kilka dni temu spytałam ją, jak stałyśmy na przystanku autobusowym, dlaczego mnie tak nie lubi i jest taka wielka. A ona na to że zamówi mi wizytę u okulisty, a jak to nie pomoże, u psychiatry. Co jest, do cholery? Czy mój tyłek zawarł bliższą znajomość z moim szefem? W końcu powinnam to wiedzieć. Chociaż z drugiej strony, skoro wymknęła mi się spod kontroli, wszystko jest możliwe.
Bo ona twierdzi, że wcale nie jest duża, lecz całkiem normalna, do tego bezczelnie uważa, że jest zgrabna i powabna. I za wszelka cenę usiłuje mi to wmówić. Są nawet takie chwile, gdy się je przyglądam, że jestem skłonna uwierzyć, ale szybko mi przechodzi. To ona znów zarzuca mi, że jej nie lubię. I coś w tym jest, nie potwierdzam i nie zaprzeczam.
Dobra, dość rozważam o dupie.
Monika Sawicka - 7 Kolorów Tęczy
Polecam tę książkę, można się nieźle pośmiać i oderwać od rzeczywistości.
Blog moga komentować tylko Przyjaciele autora
Hepatica (2009-07-27,10:26): :)))Witam w klubie osób "kochających" swoje tyłki:))). Nie ma to jak być tak wyróżnionym przez matke naturę:))))
Aurora (2009-07-27,19:19): Wiesiu, rozumiem że się zapatrzyłeś :-)
|
