Na mecie

Po przekroczeniu linii mety uczestnicy kierowani byli na płytę stadionu, gdzie każdy dostawał medal (medale różniły się w zależności od przebiegniętego dystansu – meta była wspólna dla maratonu, połówki, sztafety i dyszki z tym, że ci na dyszkę skończyli dużo wcześniej). Na płycie stadionu stanowiska z wodą, izotonikiem, bananami, zimnym piwem (bezalkoholowym), pysznymi obwarzankami, jabłkami, napojami mlecznymi, jednym słowem imponujący bufet.

Nikt nie bawił się w jakieś kwitki czy kupony. Nie dostawaliśmy folii ciepłochronnych a tylko okrycia w formie worków z tworzywa z otworami na głowę i ręce, osłaniające jedynie tułów. Woreczki oczywiście ładne, z jakimś logo sponsora, ale niezbyt praktyczne. Pogoda była słoneczna, ale w rzeczywistości było chłodno i po chłodnym piwku dosyć szybko zrobiło mi się zimno. Z powodu niewielkiej odległości do miejsca noclegu nic nie zostawiałem w depozycie i chcą nie chcąc ruszyłem ze stadionu do hostelu. Po kilkunastu minutach spaceru znalazłem się w pokoju i z przyjemnością wlazłem pod prysznic.

Maraton

Kilka zdań na temat mojego startu. Prawdę mówiąc nie mam się czym chwalić. Nie zdążyłem przygotować się w odpowiedni sposób. Start był „na zaliczenie”. Ponieważ nie czułem presji na wynik nie zrobiłem konkretnych założeń np. co do tempa biegu. Na dodatek na starcie znalazłem się w niewłaściwym miejscu (dobrze że chociaż pora była właściwa).

W rezultacie dałem się ponieść tłumowi i pierwsze kilometry zrobiłem zdecydowanie za szybko. Na szczęście po kilkunastu minutach się opamiętałem i zwolniłem do sensownego (czyli odpowiedniego dla mnie) tempa. W rzeczywistości i tak pierwszą połowę trasy zrobiłem za szybko, co spowodowało spadek tempa w końcówce. Zapewne gdybym zachował dyscyplinę od początku to wynik miałbym lepszy o 2 a może 4 minuty.

Bieg, pomimo tłumu dookoła, miałem raczej „indywidualny” – z niemieckiego znam tylko „danke”, „halt”, „hände hoch” i ewentualnie „Hans Kloss”. Wolałem nie posługiwać się takimi zwrotami. Z około 30 przedstawicieli naszego narodu wśród maratończyków w trakcie biegu udało mi się nawiązać kontakt z dwiema osobami. Okazji do rozmowy nie miałem zatem zbyt wiele.

Pogoda początkowo wydawała się dobra. Dosyć chłodno, mniej więcej tak jak tydzień wcześniej w Rzeszowie, tyle że bez deszczu. Niedługo po starcie zaczęło się rozpogadzać i po pewnym czasie zaświeciło słoneczko. Zaczęło robić się coraz cieplej, i cieplej. W pewnym momencie (było już dobrze po półmetku) zauważyłem, że odruchowo wybieram tę część jezdni, gdzie jest więcej cienia.

Podobnie robili inni uczestnicy zabawy. Świadczyło to, że temperatura nie była już naszym sprzymierzeńcem. Na szczęście pojawiły się jakieś delikatne podmuchy, które nie utrudniały biegu a pomogły wytrzymać do końca dystansu. Słoneczna pogoda towarzyszyła mi do końca biegu i trwała do wieczora. Podsumowując warunki pogodowe – na początku super, w drugiej części chyba jednak troszkę za ciepło. Być może doszły do tego inne czynniki, ale myślałem, że nie dotrwam do ostatniego punku odżywczego – na 39,5 km – gdzie piłem nie z obowiązku czy z rozsądku ale z potrzeby.

Moje nogi: staw skokowy (ten po kontuzji) spisywał się dosyć dobrze. Gdzieś około 20 kilometra wysłał mi krótki sygnał „kolego uważaj na zakrętach w lewo”. Powtórzyło się to jeszcze dwa czy trzy razy i pomijając delikatny obrzęk odczuwalny wieczorem można powiedzieć że było ok. Nieco gorzej było z prawym kolanem. Mniej więcej na 28 kilometrze pojawił się lekki dyskomfort, który z wolna się pogłębiał. Na szczęście aż do minięcia linii mety był to tylko dyskomfort.

Gdy po skończeniu biegu ustawiłem się w kolejce po medal i kolano odrobinkę ostygło okazało się, że każdy krok wymusza lekkie zaciśnięcie zębów. Na płycie stadionu, już z medalem i naciągniętym na tułów workiem, w trakcie schładzającego spaceru, stwierdziłem, że bolesnych jest tylko kilkanaście pierwszych kroków, później daje się jakoś wytrzymać. Podobny stan utrzymywał się w kolejnych dniach, oczywiście objawy były coraz łagodniejsze.

Wieczorem w hostelu stwierdziłem, że jeden z paznokci prawej stopy „strzelił focha”. Najprawdopodobniej nie dojdziemy do porozumienia i trzeba się będzie rozstać.

Podróż powrotna

Z hostelu wyruszyliśmy po śniadaniu. W drodze na lotnisko jeszcze spacer po zabytkowej części miasta (przy typowo barowej pogodzie). Trochę czasu spędzonego w terminalu. Lot do Warszawy – bez większych wrażeń (pomijając obserwowanie DUŻYCH samolotów w trakcie oczekiwania na wolny pas startowy oraz wysoki poziom chmur i przez to niezbyt komfortowe warunki lotu). Trochę czasu na Okęciu, można coś zjeść, spokojnie zadzwonić.

Podróż do Rzeszowa – tym razem busik na 21 osób, w środku zaduch i lekki smrodek, na szczęście w trakcie postoju w połowie drogi kierowca daje się namówić na odświeżenie atmosfery – włącza klimatyzację nastawiając dosyć wysoką temperaturę. Kierowca jedzie rozsądnie, nie przekracza prędkości 95 km/h. Ruch niewielki, i około 23:20 jestem na placu dworcowym w Rzeszowie. W ten sposób przed północą jestem w domu.

Ile to może kosztować

W moim przypadku większość kosztów pokrywał fundator nagrody. Z ciekawości zrobiłem sobie kosztorys.
Co jest w kosztorysie?
• Wpisowe – opłata za bieg, bez żadnych dodatkowych typu koszulka, pasta party itp.
• Noclegi – 3 noce w hostelu, w pokoju trzyosobowym (znalazłem hostel blisko startu/mety, z jednym pokojem trzyosobowym, śniadanie w cenie noclegu – szwedzki bufet, pełna swoboda przy śniadaniu, w tym przypadku miejsce noclegu było wprost genialne)
• Wyżywienie – coś trzeba jeść, kolacja w piątek, obiad i kolacja w sobotę, kolacja w niedzielę (po maratonie nie było ochoty na obiad), ewentualnie coś na drugie śniadanie w poniedziałek, trzeba coś pić, jeszcze jakieś owoce typu banan, jabłko itp. Można trochę zaoszczędzić przywożąc coś z ojczyzny
• Transport – podana kwota obejmuje dwa całodzienne bilety (11 euro) na komunikację z lotniska do miasta lub w drugą stronę dla jednej osoby. W grupie taniej – bilet dla 2 do 5 osób kosztuje 20 euro
• Przelot – to chyba największa niewiadoma. Np. lot z Rzeszowa do Monachium oczywiście z przesiadką w Warszawie, kupowany trzy miesiące wcześniej w najtańszej opcji (bez możliwości zwrotu czy zmiany terminu) w zależności od godziny wylotu może kosztować od 160 do 450 złotych. Lot z Warszawy do Monachium (tym samym samolotem który był uwzględniony przy locie z Rzeszowa) jest raptem około 20 złotych tańszy. W tabelce przyjąłem orientacyjną średnią cenę

Wpisowe na bieg - 72 euro
Noclegi - 90 euro
Transport w Monachium - 22 euro
Wyżywienie - 30 euro
Samolot (w dwie strony) - 600 zł

Razem wychodzi około 600 zł i 214 euro. W zależności od kursu, ilości drobnych i grubych „zaskórniaków” (chodzi oczywiście o euro) oraz ceny przelotu koszty takiego wyjazdu można oszacować jako 1500 zł – oczywiście w wersji oszczędnej. Bezpieczniej byłoby zaplanować koszt na 1800 do 2000 zł.

Epilog

Gdybym miał podjąć decyzję jeszcze raz czy wyruszyć na taką imprezę – byłaby taka sama. Mój rezultat w maratonie – nie zachwyca, ale jest odzwierciedleniem moich obecnych możliwości.

Największa obawa przed wyjazdem – brak znajomości niemieckiego. Co więcej pozostałe dwie osoby biorące udział w wyprawie też nie deklarowały znajomości języka. Okazało się, że obawa była całkowicie nieuzasadniona.

We wszystkich kluczowych punktach typu lotnisko, recepcja w hostelu, punkt informacyjny, punkt wydawania pakietów startowych, podstawowa znajomość angielskiego (w moim przypadku jest to znajomość raczej bierna) jest wystarczająca. Kilka podstawowych zwrotów, typowych dla nauczania (np.” gdzie mogę kupić bilet na metro”) jest wystarczająca. Dodatkowo mieliśmy kilka zabawnych sytuacji, gdy okazało się, że przypadkowo zagadnięte osoby mówią po polsku.

Wszystkie zagadywane przez nas osoby wykazywały chęć pomocy. Zdarzyła się sytuacja gdy taką pomoc oferowano nam spontanicznie, nawet gdy o nią nie prosiliśmy. Pewnie sam bym zaoferował pomoc trojgu ludzi, gdybym zobaczył ich w sobotnie przedpołudnie dyskutujących nad planem na jakimś skrzyżowaniu w moim rodzinny mieście

Podsumowując – Maraton w Monachium? – Gorąco polecam!