fot.: Paweł Kowalik

Producenci obuwia biegowego proponują całe mnóstwo kategorii butów z różnym przeznaczeniem i specyfiką. Kalenji natomiast w linii Kiprun stawia na dychotomiczny podział: długie treningi w wolnym tempie versus szybkie bieganie na mniejszych dystansach (co nie znaczy oczywiście, że świat butów biegowych uznaje za czarno-biały, ale o innych butach nie tym razem). LD i SD to skróty odpowiednio od Long Distance i Short Distance, co intuicyjnie sugeruje charakter obu modeli. Mają one jednak kilka wspólnych cech:

1. Nowa pianka, nad którą pracowano przez ostatnie trzy lata. Stanowi główny komponent podeszw w obu modelach i to głównie ona odpowiada za amortyzację. Nie zmienia swoich właściwości w temperaturach od -10 do +40 stopni Celsjusza, czyli mniej więcej w zakresie temperatur, w których większość z nas uznaje za sensowne wyjść na trening.

2. System K-Ring – donut z pianki o innej gęstości umieszczony dokładnie pod piętą. Dzięki niemu uderzenia rozpraszane są na większą powierzchnię, a tym samym znacznie tłumione.

3. K-Only. Kalenji (K-) jako pierwsza (-Only) marka na świecie odeszła od podziału na buty dla pronatorów, supinatorów i biegaczy o stopie neutralnej. Stawanie mokrą stopą na kartce papieru, przynoszenie zużytych butów do sprzedawcy i misterne wideoanalizy? Taaak, też przez to przechodziłem... Wybierając buty z systemem K-Only, wybierasz buty odpowiednie dla siebie, bo gwarantują optymalną stabilizację niezależnie od tego, w jaki sposób przetaczasz stopę podczas biegu. Tak po prostu. Nie wierzysz na słowo? Wyniki badań są już w sieci, a być może doczekają się też wersji drukowanej. British Journal od Sports Medicine można zaufać.

Czym zatem różnią się Kiprun LD i SD, oprócz docelowego przeznaczenia?

LD-ki są cięższe (o jakieś 40 gramów) i bardziej miękkie. Niesamowicie przyjemne, wręcz „kapciowate”. Mają widocznie grubszą podeszwę, co jest też zdecydowanie odczuwalne, szczególnie przy klepaniu dłuższych wybiegań. Biegając w nich, miałem wrażenie, że naprowadzają stopę na odpowiedni tor, nie pozwalając jej uciekać na boki. Osobliwym uczuciem było tylko połączone z tym samoistne lądowanie na pięcie, niezależnie od wypracowanej techniki. To tak, jakby but zmuszał mnie do wolnego biegania.

fot.: Paweł Kowalik

Na pewno coś dla cięższych zawodników, ale nie tylko. U mnie te buty fantastycznie sprawdzały się też na nocnych treningach, kiedy wcześniej większość dnia spędzałem na nogach - relaks w pełnym tego słowa znaczeniu.

Nie nadają się do szybszych treningów, a wystarczy raz się w nich przebiec, żeby to stwierdzić. To jak zabranie amerykańskiego trucka na tor Formuły 1. Nie pasują do tego. Nie czuć w nich żadnej dynamiki, ale też nikt się jej raczej nie spodziewa po butach ważących 330 gramów w rozmiarze 43.

Kiprun SD

SD-ki za to już budzą słuszne skojarzenia z wyścigami. Są lżejsze, sztywniejsze, a najłatwiej jest mi je opisać jednym słowem - smuklejsze. Owszem, wygodne, ale brakuje tego efektu „wow”, który pojawia się przy zakładaniu Kiprun LD. Niby miękkie od wewnątrz, ale nie powalają poziomem amortyzacji, ot, buty do biegania.

fot.: Paweł Kowalik

Zabawa zaczyna się dopiero na treningu przy większych prędkościach. Zejdź w nich poniżej 04:00/km, a poczujesz co mam na myśli. Większa aerodynamika, czy tylko placebo - płaskie sznurówki jakoś bardziej mi pasują do takiego tempa. A przebieżka z submaksymalną prędkością to dopiero coś. Z reguły kończę trening właśnie kilkoma takimi przebieżkami i o ile w LD-kach to nic specjalnego, to w SD-kach aż ciężko jest mi wyhamować. Buty dla osób biegających szybko. Kropka. Nie widzę sensu w człapaniu w nich z tempem 6-7 min/km, wolniejszy zawodnik nie wykorzysta ich potencjału.

Podsumowanie

Wrażenia po kilkuset kilometrach w jednych i drugich Kiprunach są jednoznaczne, ale te buty już od początku podpowiadają, do jakiego biegania mają być używane. Przy paru tysiącach kilometrów w nogach i kilku zajechanych parach butów da się to już wyczuć wypróbowując je w sklepie. A i ceny mówią same za siebie.

fot.: Paweł Kowalik