Do 20 km, gdy biegło się w cieniu drapaczy chmur, w cieniu zadrzewionych ulic, wzrastająca temperatura nie miała jeszcze większego znaczenia na zdolności wysiłkowe mojego organizmu. Dopiero po wybiegnięciu na otwartą przestrzeń, lejący się żar z nieba powodował spustoszenie w organizmie: przegrzanie, odwodnienie, wyczerpanie energetyczne, szybko narastające zmęczenie, a w konsekwencji coraz wolniejsze tempo biegu. Heroiczna walka z upałem, własnymi słabościami i z wieloma kryzysami oraz wyzwolenie głębokich pokładów sił duchowych pozwoliło mi, jako 68 letniemu amatorowi na pokonanie ponad 32 tys. zawodników. Z końcowego wyniku 4:03:27 jestem zadowolony, pomimo że byłem przygotowany na 3:40-3:45. Potwierdzeniem bardzo trudnych warunków atmosferycznych był wynik Dennisa Kimetto, gorszy od jego własnego rekordu świata (2:02:57 ) o 10 min. 36 sek.

Na koniec jeszcze jedna refleksja. Z perspektywy pokonanych dotychczas maratonów w ramach tego projektu: maraton w Chicago, był najlepiej zorganizowanym pod względem logistycznym i bezpieczeństwa. Linia startu na szerokości kilkudziesięciu metrów, bez ścisku, przepychania – super komfortowe warunki. Na trasie biegu znajdowało się wiele punktów medycznych, kilka kurtyn wodnych, 20 punktów żywnościowych bogato zaopatrzonych w wodę, płyny izotoniczne, żele i banany. Atmosfera zawodów, znakomita; do walki zagrzewało kilka milionów kibiców i wiele zespołów muzycznych. Po przekroczeniu linii mety – pełny profesjonalizm.

Do zakończenia projektu badawczego i zdobycia Korony Największych Maratonów Świata pozostał jeszcze jeden start, tym razem w kraju kwitnącej wiśni w Tokio.

Na zakończenie chciałbym bardzo serdecznie podziękować Zarządowi Firmy Olimp Laboratories Sp. z o.o. z Nagawczyny k. Dębicy a w szczególności Panu Prezesowi Stanisławowi Jedlińskiemu za okazaną pomoc i wsparcie logistyczne powyższego projektu naukowego.

Jan Chmura