Start…
15 minut do startu, czekamy już w strefie startowej i nagle widzimy kobietę, która wbiegła na punkt (był przy naszym starcie) w biegu na 240 km (bohaterka!). Widząc, jak już wyglądała po pokonaniu 130 km, stwierdziłyśmy wspólnie, że tak długi dystans, to jednak zbyt wyczerpujący wysiłek dla organizmu… nam wystarczy ten, który właśnie zamierzamy pokonać. Sprawdziłam potem w wynikach, Ola niestety, drugi raz z rzędu, nie ukończyła tego biegu… szkoda, ale została sklasyfikowana na 130 km. O godz. 20.00 wystartowaliśmy.

Co było na trasie…
Przeżycie, najważniejsze było przeżycie tego biegu, przeżycie przygody, przeżycie nocy, przeżycie dnia… najzwyklejsze przeżycie. Polecam wszystkim, którzy chcą uwolnić umysł od jakichkolwiek codziennych spraw, stresu umysłu (bezsensownego, jak się okazuje w czasie takiej przygody, stresu). Rozumiem tych, co samotnie długo biegają… Choć biegłyśmy we dwie, a potem w nocy w czwórkę (przyłączyło się do nas dwóch młodych biegaczy) i choć ktoś coś mówił, to były często chwile, gdzie zostawałam sama z myślami (i właśnie w trzech takich momentach zbiegliśmy z trasy, bo tylko ja byłam wyczulona na punkcie obserwowania taśm i strzałek, na szczęście były każdorazowo do nadrobienia tylko niedługie odcinki dzięki szybkiemu refleksowi, łącznie na ok. 45 min. straty). To było to, czego potrzebowałam, ale ogólnie w nocy nie chciałabym sama biec, stwierdziłam, że chyba „umarłabym ze strachu”.

Pozytywne strony nocy: przyjemna pogoda (księżyc przyświecał, jak wybiegaliśmy z lasu), cisza i skupienie; negatywne strony: zbiegi, na których nie można się było rozpędzić z powodu ograniczonej widoczności, choć przyświecały czołówki i brak możności obserwowania przyrody (nie mam kociego wzroku). Szczeliniec okazał się dla mnie też najbardziej wymagający w całym biegu, najbardziej mnie zmęczył a zejście między skałami nocą uważam za niezbyt przyjemne, zupełnie inne przeżycie, jak swego czasu wycieczki w GS w dzień. Ten fragment biegu najbardziej odczułam. W każdym razie parliśmy dalej do przodu. Ustaliłyśmy z koleżanką, że na punktach odżywczych zatrzymujemy się tylko po to, aby coś zjeść, uzupełnić płyny i biegniemy dalej. Tak też robiłyśmy. Uwierzycie, że na całej trasie nie siadałam w ogóle, na punktach stałam poruszając ciągle nogami, bo myślałam, że jak usiądę, to nie będzie już mi się chciało wstać. Nawet na przepaku na ok. 73 km jadłam rosół na stojąco.

Kijków nie wzięłam z przepaku, choć je spakowałam, bo nie nauczyłam się z nimi chodzić. Za Bardem, jak wspinaliśmy się na Górę Bardzką (Kalwarię), śmiałam się mijając stacje drogi krzyżowej, że organizator celowo tę drogę wyznaczył, że rzeczywiście brakowało mi tylko drogi krzyżowej przy tym zmęczeniu. Od ok. 40 km zaczęłam odczuwać stawy skokowe, ale nie przejmowałam się nimi aż do ok. 90 km, kiedy to zaczęłam poważnie myśleć, że rozwaliłam je sobie. Myślałam tylko o tym, żeby usiąść ale oczywiście wzbraniałam się. Ogólnie czułam się bardzo dobrze, tylko ten ból…Koleżanka zmagała się z bólem stopy od ok. 30 km. Otrząsnęłam się z letargu, jak zobaczyłam biegaczy ze złotego maratonu (zaczęły się zbiegać nasze trasy) i ostałam „kopa”. Jeden z biegaczy krzyknął, że punkt odżywczy już blisko i zaczął się zbieg, oczywiście pobiegłam, za mną kolega, który nam towarzyszył od nocy, drugi został wcześniej w tyle. Na punkcie orzeźwiłam się i byłam już spokojna, że zostało tylko 12 km do mety, w tym ostatnie 7 km zbiegu.

Było to jednak prawie 5 km w pełnym słońcu, bez osłony drzew, za to ostatni zbieg był mój… spojrzałam na zegarek i stwierdziłam, że jak „polecimy”, zmieścimy się przed upływem 22 godz. Stawy skokowe „nawalały” a ja śpiewałam wymyślając słowa, dopingujące kawałki, żeby dobiec do mety. Biegłam „siłą woli”, dopingując kolegę, który „męczył się” już bardzo, zgarnęłam po drodze biegaczkę (bieg na 65 km), żeby dobiegła w limicie, jeszcze jedną parę po drodze i ciągle coś mówiłam, śpiewałam. Byłam szczęśliwa, bo wiedziałam, że za chwilę będę na mecie 110 km, wow! Jak pomyślę, jak lekko wbiegłam na metę, to nie mogę uwierzyć; czas: 21:49:11. Za metą, kiedy już spokojnie stałam, uświadomiłam sobie, że moje stawy skokowe jednak są całe, w ogóle to już dobrze się czuję, ale oczywiście nie dochodziło jeszcze do mnie, że pokonałam ten dystans.

Po…
Pojechaliśmy do pensjonatu, gdzie nocowałam. W końcu wzięłam upragniony prysznic i stwierdziłam, że nie mam żadnych otarć, buty świetnie się spisały, plecak też, mam piękne stopy bez ani jednego pęcherza czy zdarcia, ramiona też nie mają śladów po noszeniu plecaka. Idealnie. Jedząc kolację wypiliśmy z koleżanką i jej rodziną szampana z okazji pokonania dystansu, po godz. 22 poszłam spać. Rano o 08.00 już byłam na nogach, po czym zaczęłam znosić rzeczy do samochodu, żeby się trochę rozruszać i ku mojemu zadowoleniu okazało się, że zregenerowałam się w zawrotnym tempie. Nic mi już nie było, nogi nie pamiętały już chyba wysiłku z ostatniej doby. Nawet nie czułam zbytniego zmęczenia.

Spełniłam swoje kolejne marzenie. Myślałam dobiegając, że wystarczy mi ten jeden raz, że to jednak ogromny wysiłek, a co pomyślałam już w poniedziałek, siedząc w pracy? Oczywiście, napisałam do Marleny, że może pobiegniemy znowu za rok razem 110 km w lepszym czasie, że czas zacząć niedługo przygotowania. A o czym myślałam dzisiaj zbiegając ze Ślęży? Czy dałabym radę pokonać 240 km? Czy mój organizm jest w stanie wytrzymać taki wysiłek? Gdzie są granice mojej fizycznej wytrzymałości? Ziarnko zostało zasiane…

Szczególne podziękowania dla Marleny, mojej towarzyszki biegu, która mimo problemu ze stopą, ukończyła bieg (twarda kobieta) oraz dla biegacza Wojtka, który dobiegł ze mną do mety i Staszka, który w nocy „na wesoło” przerywał ciszę i który też ukończył ten dystans troszkę wolniej, spokojnie idąc do mety.