2011-12-01
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Endurance (czytano: 610 razy)
Przybliżenie dyscypliny
Rajdy długodystansowe
Maria Wągrowska
rys. Karol RómelStosunkowo młoda dyscyplina jeździecka powstała w Europie w latach pięćdziesiątych XX wieku, pierwsze zawody odbyły się w Hiszpanii w 1953 roku. W Polsce obecna od roku 1986. Polski odpowiednik angielskiego endurance [wytrzymałość] to konne rajdy długodystansowe.
Głównym założeniem tej dyscypliny jest sprawdzenie wytrzymałości koni na długich trasach liczących od 40 do 160 km. Dystans zostaje podzielona na mniejsze odcinki (pętle), pomiędzy którymi koń przechodzi szczegółowe badania weterynaryjne (wysokość tętna, odwodnienie, wypełnienie naczyń, perystaltyka jelit, ruch). Tylko pozytywne przejście przez tzw. bramkę weterynaryjną umożliwia dalsze uczestnictwo w zawodach (ostrożność ta eliminuje ryzyko zbytniego nadwyrężenia zdrowia konia). Pomiędzy poszczególnymi odcinkami zawodnicy mają prawo do krótkiej przerwy (ok. 30 min). Badanie i przerwa nie są wliczane do ogólnego czasu pokonywania trasy. Istotny jest tylko okres, który koń i jeździec spędzają w ruchu, oczywiście regulowane jest to szczegółowymi przepisami (koń, który ma zbyt wysokie tętno nie zostanie dopuszczony do badania weterynaryjnego, a tym samym nie ukończy wyścigu). Endurance oparte jest przede wszystkim na strategii właściwego wytrenowania i przygotowania konia do niekiedy bardzo ciężkiej trasy, liczy się tu zarówno perfekcyjna umiejętność jazdy konnej, jak i zdolność właściwego rozplanowania tempa na całym dystansie. Istotnym elementem tej dyscypliny jest również współpraca, nie tylko pomiędzy koniem i jeźdźcem, ale również między zawodnikiem, a pomagającą mu grupą ludzi (z reguły trzy osoby – tzw. luzacy), którzy poją, karmią, czyszczą i siodłają konia. Serwisowanie stanowi istotny element wyścigu, umożliwiający i ułatwiający sprawne zakończenie go.
Długie dystanse (2x80 i 2x100) rozkładane są na dwa dni, koń i zawodnik mogą wtedy wypocząć i zregenerować siły w czasie nocy, odcinki krótsze odbywają się w ciągu jednego dnia, start z reguły planowany jest na wczesny ranek ok. 6:00, zakończenie dystansu (w zależności od długości trasy) ma miejsce późnym popołudniem. W krótszych wyścigach startują konie młodsze, mniej doświadczone, po zdobyciu odpowiednich kwalifikacji umożliwia się koniom start na dłuższych dystansach. Wygrywa koń, który ukończy trasę w najkrótszym okresie czasu i pozytywnie przejdzie ostatnie badanie weterynaryjne. Zawodnicy są również zobowiązani do przedstawienia konia na przeglądzie przed startem, aby upewnić się, że zwierzę dobrze zniosło transport, jest całkiem zdrowe i zdolne do ogromnego wysiłku rajdu.
W celu wyrównania szans zawody organizowane są w dwóch kategoriach wiekowych: młodzieżowej – zaliczani są do niej jeźdźcy, którzy nie ukończyli jeszcze 21 roku życia i seniorskiej – dla zawodników powyżej 21 roku życia. Juniorzy i młodzi jeźdźcy startują z reguły na nieco krótszych dystansach i nie mają obowiązku regulowania wagi (jeździec i sprzęt nie mogą ważyć w kategorii seniorskiej mniej niż 75 kg – zawody 3*).
Pierwsze Mistrzostwa Polski zostały rozegrane w 1990 roku w Białymstoku na dystansie 2x100 km - zwyciężyła Aleksandra Szulen na koniu Horror. Największym sukcesem Polaków jest VIII miejsce Jerzego Urbańskiego na ogierze Alahar na Mistrzostwach Europy w Montelimar we Francji w 1991 roku.
Blog moga komentować tylko Przyjaciele autora
Zulus (2011-12-01,16:29): Pozwoliłem sobie wkleić dość stary artykuł autorstwa sędziny,która mnie egzaminowała na odznakę.
|
