Maraton, w którym brałem udział organizator przedstawił, jako trudny technicznie. Cóż, przyszło mi zgodzić się z tym twierdzeniem podczas 2 pętli biegu. Zafundowali nam tam np. 2 x po 2 zestawy długich i stromych podbiegów i zbiegów (na początku i w połowie każdej z pętli) oraz bardzo fajny piach na długich odcinkach trasy - taki wprost z piaskownicy. Jak ktoś potrzebuje to może walić śmiało w ten region, mają tam tego na prawdę sporo.

Bieg był prawdziwym testem: siły ducha, rozsądku, wydolności i strategii. Te 2 ostatnie aspekty tylko częściowo tym razem udały mi się. Plan był dość prosty. Ruszamy - biegłem razem z kolegą - w naszym terenowym tempie treningowym 5:30 km. Szast prast i 1 pętla za nami. Po drodze podziwialiśmy olenderskie zabudowania i otaczającą nas piękną przyrodę starego lasu i jego ostoi. Dyskusji też było co niemiara. Druga pętla. Nawet pierwsze trzykilometrowe podbiego - zbiegi poszły nam gładko.

Około 11.30 słoneczko jednak tak fajnie przygrzało, że w lesie zrobiło się prawdziwie parno i duszno. Mocno osłabliśmy, a kolega uzyskał nawet wygląd czerwonoskórego na całym ciele co wspaniale uwidaczniała zdjęta koszulka. Mówi mi, że zagrzał się i słabo mu i że schodzi z biegu koło 28 km. Co też uczynił. Za tę decyzje ma ode mnie medal za zdrowy rozsądek. Trochę jednak za szybko ruszyliśmy, może tempo bliżej 5:50 km byłoby właściwe wobec naszego obecnego poziomu wytrenowania. Jako, że zostałem osamotniony zapodałem muzę. Ostanie strome podbiegi na 30 km poszły gładko. Tylko, że potem pompa zaczęła mnie trochę kłuć.

Kurde głupio by było kojtnąć w tym lesie i to w dodatku w moje imieniny. Co tam, nie będę ryzykował, rozpoczynam marszobieg. Ktoś mnie mija kilka razy, a potem ja bardzo ładną i młoda biegaczkę. Oj cofnęłoby się w czasie choć te 20 lat. Niestety „Wehikuł czasu” istnieje tylko w słowach i muzyce, która właśnie towarzyszyła mi w moich zmaganiach. Biegowo - muzyczny finisz zakończył się dla mnie w rytm utworu „Natural science” z koncertu Rush in Rio. Super wykon, zwłaszcza, że tym razem korony drzew poruszały się w rytm gitarowych riffów. Ten moment był chyba właśnie moim imieninowym prezentem. Podejrzewam, że raczej trudno będzie jeszcze kiedyś coś takiego powtórzyć. Zaraz potem meta, medal, jedzonko, biegaczów rozmowy, etc. Jak to zwykle bywa.

Które biegi zatem lepsze? Wielkie, duże czy małe?
Czy można w ogóle porównać wrzawę i masową rywalizację wielkomiejskiego biegu z osamotnieniem biegacza podczas małej imprezy, spotkania z przyrodą? Pewnie każdy musi sam sobie na te pytania odpowiedzieć.

Dla mnie już chyba tylko terenowe i małe. Bo przecież każdy wie, że „małe jest piękne”.

A już na pewno 25.04.2015 w Jastrzębsku Starym, świetnie i z pasją zorganizowanym „Latającym Olendrze”.