Ruch i odpowiednia dieta to klucz do zdrowia, zwłaszcza dla osób po pięćdziesiątce. Bieganie to najprostszy, najtańszy i najskuteczniejszy środek leczniczy. No, ale co ja tam będę Państwu teorię wciskał, opowiem to na własnym przykładzie.

Kuzyn Roman, emeryt po sześćdziesiątce, jest przystojny ma 1,88 m wzrostu i miał 136 kg żywej wagi, słowem taki misiek. W robocze dni mieszkałem u brata na Alei Piłsudskiego bo miałem blisko do pracy na Mickiewicza a w weekendy wyjeżdżaliśmy do mnie na Bacieczki. W poniedziałek jadę do pracy a na Piłsudskiego wysiada Roman. Patrzę na niego przez okno autobusu a on jak osiemdziesięciolatek zgarbiony, powłóczy nogami.



W brata ciele gnieździły się wszystkie choroby współczesnego emeryta. Roman dwa razy w tygodniu chodził do jakiegoś lekarza specjalisty lub do swojej ukochanej lekarki rodzinnej na Białówny. Roman miał szmery w sercu, ciągle bolała go głowa. Wszystkie organy wewnętrzne były leczone a na trzustce miał cysty. Żołądek jego źle pracował i brał leki na polipy, prostatę i wiele, wiele innych. Najgorzej u brata było z żylakami, nogi puchły jak banie, skóra pękała i powstawały rany. Lewa noga do połowy łydki była czarna jak u kury zielononóżki. Taki stan groził zakrzepem i śmiercią.

Romana terapię zacząłem od czystki jego lodówki. Powyrzucałem do kosza jego ulubione smalczyki, tłuste boczki i torebki ze sztucznymi zupkami, tęsknił za tym, oj! Tęsknił. Nauczyłem go gotować warzywne zupki i jest teraz mistrzem kuchni. W domu na wszystkich stołach stoją owoce, zwłaszcza jabłka. Romana waga spadła do 111 kg co w jego wieku i przy jego wzroście jest normą.

Drugi etap terapii to ruch w terenie. Ja jestem 2 lata młodszy od Romana i biegam maratony od 1995 r. Brat nie nadawał się do biegów więc kupiłem w prezencie najdroższe piękne kijki do chodzenia. Mówię mu; -po angielsku jest to Nordic Walking i że to takie modne na zachodzie. Roman zwyczajnie wstydził się. Wywiozłem go w niedzielę do Skansenu pod Jurowce, wyznaczyłem 10 km trasę i mówię; -idź ścieżką rowerową a ja zrobię dwa okrążenia po lesie Pietrasze, każde po 7,5 km. Stanął jak pociągowy koń, któremu nałożono za duży ciężar, stęknął i ruszył, wrócił zachwycony; -niemożliwe 10 km, nie wierzę, dodał. W dni robocze gdy mieszkaliśmy na Piłsudskiego biegałem we wtorki i czwartki po ścieżkach rowerowych nawracając za targowiskiem na Kawaleryjskiej.

Na Romana stosowałem różne fortele, wstydził się chodzić z kijkami, bo to koledzy zobaczą, a to znajome koleżanki, za nic w świecie nie mogłem go wyciągnąć. Pewnego dnia gdy Roman miał lepszy humor, powiedziałem: -będę biegł przy tobie, wręczyłem kijki i ruszył po zdrowie. Był on bardzo spięty i stremowany, ale jak na ścieżce zobaczył starszą panią z kijkami a nieco dalej małżeństwo w naszym wieku, to rozprężył się i przyśpieszył. Dodałem; -mogę teraz już sam biec, -tak, rzucił dumnie.

Po pół roku terapii w poniedziałek jak zwykle Roman wysiada na Piłsudskiego a ja jadę dalej. Wyglądam przez okno autobusu szukam brata by na pożegnanie pomachać a tu go nie widzę ani z przodu ani z tyłu. Przypatrzyłem się lepiej dziarsko idącemu, wyprostowanemu jak struna facetowi; „nie możliwe, to Roman”, pomyślałem. W swoim pierwszym roku chodzenia Nordic Walking kuzyn pokonał 375 km i zaczął chodzić regularnie trzy razy w tygodniu, tygodniowo 30 – 35 km.

Pierwsze zdziwienie przeżył specjalista kardiolog. Lekarz zbadał Romana, popatrzył na jego kartę; -pan to Roman Kragel, -tak, dodał zdziwiony Roman, -przecież pan doktor dobrze mnie zna. –A co się stało z panem, serce ma pan teraz jak dzwon, -biegam panie doktorze po 10 km, -oho! Zauważył lekarz. Następny lekarz specjalista szuka w Romana dwunastnicy polipów; -nie ma, no nic nie ma, zauważył. Przypuszczam, że wcześniej w jego przewodzie pokarmowym zalegały niestrawione złogi tłuszczu po smalczyku i boczku a nie jadł już tych „przysmaków” od roku. Zaprzyjaźniona lekarka rodzinna z Białówny pyta zdziwiona; -a teraz Roman to jakoś do mnie nie przychodzisz, zmieniłeś lekarza, -nie, dodał, -chodzę z kijkami 30 km tygodniowo; -no, no zaskakujesz mnie Roman.

Zawiozłem Romana na pierwsze w jego życiu zawody sportowe w wieku 65 lat do Grajewa na „Bieg Wilka”. Na szczęście organizator wprowadził kategorię Nordic Walking i zgłosiło się aż 10 zawodników. Na trasie Roman zagadał się z jedną z pań a młodsza wyrwała do przodu i wygrała te 5 km. Roman umówił się ze swoją nowo poznaną koleżanką, że razem wpadną na metę, ale ją wyprzedził i był drugi. Lał straszny deszcz, więc na wręczanie nagród Starosta Augustowski z Grajewa zaprosił tą ponad 100 osobową ferajnę biegaczy do sali konferencyjnej. Z zazdrością patrzyliśmy jak zwycięzcy w kategoriach odbierają pluszowe piękne wilczki jako pamiątkowe nagrody; -oj, chciałbym takiego dostać, dodał Roman. Spiker czyta; -kategoria 60 lat i starsi pierwsze miejsce na dystansie 10 km Stefan Sołomianko. Roma wziął mego wilczka popatrzył i dodał ze łzami w oczach; -a ja za drugie miejsce nie mam nic. Znam Starostę Augustowskiego z Grajewa, podszedłem do niego poszeptałem a potem do Prezesa Maratonki Grajewo. Na samym końcu czytają; -Roman Kragel i wręczają mu wilczka. Był on tak niesamowicie uradowany, że prawie unosił się nad ziemią. Teraz wilczek jest jego największym w życiu talizmanem.

Następne zawody to dycha w Supraślu. Pierwszy raz byłem w tym pięknym miasteczku, więc Roman przed zawodami oprowadzał mnie i opowiadał bo uczył się tam w Technikum Plastycznym. Przybiegłem jako ostatni, ale za mną szedł jeszcze Roman. Podszedłem do Prezesa Podlaskiego Centrum Biegowego Pędziwiatr Krzysia Skowery i mówię żeby zapowiedział przyjście jedynego zawodnika Nordic Walking najstarszego biegacza z klubu Pędziwiatr. Roman zbliżał się do mety a wszyscy zawodnicy gromkimi oklaskami go witali. Romanowi z wrażenia serce podchodziło do gardła a nogi plątały się z kijkami ale w TYP Białystok pokazano zwycięzcę biegu i Romana.

W organizację następnych zawodów włączyliśmy się do pracy a mam ogromne doświadczenie po 35 latach działalności społecznej w sporcie. Była to Charytatywna Siedemnastka w Nowej Woli za Michałowem. Organizatorem zawodów było Hospicjum Proroka Eliasza w Nowej Woli. Osobiście horrendalną robotę wykonała Dyrektorka Hospicjum Pani Edyta Rasiak a pomagał jej w tym doktor Piotr nazwany prze ze mnie Doktor Judym. PCB Pędziwiatr współorganizowało biegi. W przeddzień biegu wraz z Romanem i Pawłem wyznaczałem trasy; -pomarańczowa 0,7 km dla niepełnosprawnych i dzieci; -zielona 7 km dla amatorów; -czerwona 17 km dla maratończyków. Był potworny upał prawie 30°C a do oznaczenia 25 km tras. Wcześniej w garażu zrobiliśmy z Romanem 800 chorągiewek, teraz ja przecinakiem i 5 kg młotem robiłem na drodze co 100 m dziury a Roman z Pawłem wkładali chorągiewki. Praca zajęła nam 10 godz.

Przyjechaliśmy do domu spieczony słońcem i skrajnie wycieńczeni. Za pięknie przygotowaną trasę dostałem pochwały od zawodników, Prezesa Krzysia i Dyrektor Edyty. Cała trójka była wykończona ale trudno Paweł pobiegł 17 km a ja z Romanem 7 km. Zawodników było koło 200 z całej Polski. Cały dystans biegłem ostatni i gadałem z 24 letnią panią i jej ciocią z Białegostoku. Umówiliśmy się, że razem wpadniemy na metę. 500 m przed metą panie przyśpieszyły i z 50 m przewagą przybiegły przede mną łamiąc dżentelmeńską umowę. Ostatni szedł z kijkami Roman. Wszyscy uczestnicy dostali ceramiczne medale wykonane przez zespół z Hospicjum. Mimo, że mam pęki różnych bitych i kutych medali z maratonów krajowych i zagranicznych to medal z Charytatywnej Siedemnastki jest najcenniejszy. Cała kwota wpisowego, którą zebrał od zawodników współorganizator PCB Pędziwiatr została przeznaczona dla Hospicjum.

Oto relacja z zawodów ze strony internetowej Hospicjum i PCB Pędziwiatr: