Tak zaczęła się moja przygoda z bieganiem :) Dostałem rozpisany plan – nie na odchudzanie już, a na półmaraton, który mieliśmy pobiec za 6 miesięcy w Bytomiu. Całe „zgrupowanie sanatoryjne” uczciwie przetrenowałem i wróciłem z bagażem 160 km w nogach, ale z innym zamiarem w głowie... A mianowicie Maraton Poznań 2012, do którego szykował się szwagier. Szczerze mówiąc już wyjeżdżając do sanatorium miałem to w głowie, bo nieopatrznie dostałem do ręki Arka plan – na maraton!!

Mieszane uczucia... dam radę... nie dam... nie wiedziałem. W końcu w moim wieku zaczynać bieganie i od razu taki dystans... to trochę szaleństwo ;) Oczywiście nie powiedziałem o moim planie od razu... ale szwagier domyślił się, bo robiłem zbyt duże dystanse, jak na połówkę bytomską. Trochę się tym przejął, odradzał mi moje szaleństwo, twierdził (zresztą miał rację), że nie powinno się biegać maratonu w pierwszym roku treningu, bo to zbyt duże obciążenie dla organizmu. Ale ja już byłem nakręcony, więc się poddał i starał mi się pomagać, żebym robił co należy, aby się dobrze przygotować.

I stało się... po 5 miesiącach pojechaliśmy na mój pierwszy dziewiczy maraton do Poznania mając w nogach prawie 1000 km przygotowań. Stres miałem niesamowity, ręce dygotały, jelita grały, jakbym był co najmniej na olimpiadzie. Ruszyliśmy i wszystko się uspokoiło... pognaliśmy do mety ustanawiając mój pierwszy rekord – czas 4,12

Ciężko jest mi opisać emocje na mecie, gdy ukończyłem bieg. Każdy kto pierwszy raz TO zrobi wie o czym piszę – zostałem Maratończykiem :0) Wracając z Poznania już wiedziałem, że za pół roku atakujemy Dębno. Żeby tego było mało postanowiłem, że zrobię Koronę Maratonów Polskich .. i całkowite szaleństwo – postanowiłem ją zrobić w ciągu jednego roku, a to oznaczało, że muszę się wziąć do roboty i liczyć, że mój organizm to wytrzyma.

Zima minęła na solidnym treningu, znowu ok. 1000 km w nogach, więc Dębno poszło bez problemu – 4,04 – nowy rekord i pojawia się pytanie: czy dam radę w 3 tygodnie zregenerować siły na Kraków? Myślałem: żeby tylko nie chorować !! Ale spoko – dzięki mojej ukochanej żonce, która wspiera moje biegowe szaleństwo – Kraków pokonałem bijąc kolejny rekord życiowy, mało tego !! Zszedłem poniżej 4 godz – 3,56 !!!!!!! Wiedziałem już, że da się zrobić dwa maratony w odstępie 3 tygodni, tylko czy da się w odstępie 2 tygodni?? Tyle czasu miałem pomiędzy Wrocławiem i Warszawą. Znajomi, rodzina, wszyscy zastanawiali się czy nie przesadzam, ale ja już wiedziałem czego chcę i poprzeczka powędrowała na samą górę.

A dzięki wsparciu mojego prywatnego managera (żony) Agnieszki nie odpuszczałem. Parłem do przodu! Wrocław to była bajka... biegłem jak natchniony za „zającem” na 3,45 i udało się 3,44 !!! Kolejna życiówka, o której nawet nie śniłem, że to mi się uda!

I niestety stało się. Skończył się mój fart i po Wrocławiu rozłożyła mnie choroba, bez antybiotyku się nie obeszło. Dwa tygodnie do Warszawy, brak treningu, leżę w gorączce, antybiotyki – nie wróżyło to dobrze, ale choćby nie wiem co – nie odpuszczę ! Z wielkimi obawami jechałem na ten najważniejszy maraton, który miał ukoronować mój roczny wysiłek. Co prawda był plan atakować kolejny rekord, ale już wtedy wiedziałem, że tutaj nie to się będzie liczyło, tylko muszę ukończyć maraton. Wystartowałem za „zającem” na 3,40, ale niestety ten zając się nie spisał, bo zbyt szybko biegł, nie trzymał stałego tempa i musiałem odpuścić … więc nici z rekordu.

Przede wszystkim ukończyć, więc zwolniłem i dobiegłem do mety uzyskując najsłabszy czas ze wszystkich moich biegów 4,16, ale byłem niesamowicie szczęśliwy wbiegając na stadion, gdzie czekali moi najbliżsi z KORONĄ, którą oczywiście po kryjomu przygotowała moja żona.

Stało się coś jeszcze – otrzymałem coś wspaniałego – otrzymałem PUCHAR – MÓJ JEDYNY PUCHAR, który prawdopodobnie w życiu dostanę, ale za to unikatowy, bo otrzymałem go od Arka, mojego Szwagra, dzięki któremu ta cała moja przygoda się mogła wydarzyć. To mój prywatny niepowtarzalny puchar KORONY MARATONÓW POLSKICH wygrawerowany własnoręcznie przez mojego Trenera z dedykacją:

"Jak widać to bieganie nie jest znowu takie nudne ;)
z życzeniami dalszych sukcesów – Szwagier"

Zanim kiedyś powiesz: to nudne, to bez sensu... Zastanów się - najpierw spróbuj, a potem komentuj czy warto. Bo może Ci umknąć coś fajnego w życiu...

Paweł