Towarzysze psiaka zniknęli w gęstwinie zaczynających się wiatrołomów. Ostrożnie przybliżam rękę do pyska, nie warczy. Bojaźliwy nie jestem ale strzeżonego Pan Bóg strzeże. Po chwili staram się pogłaskać zwierzaka, żadnej negatywnej reakcji. Pies kładzie się na ziemi, stanowi jeden kołdun sierści, wystających żeber, na wysokości bioder psiaka można objąć dwoma rękoma. Przyglądam się uważnie, pies wygląda na jakieś 10- 12 lat, ale coś mi nie gra. Ostrożnie podnoszę wargę psa, moim oczom ukazuje się piękne uzębienie niczym u gwiazdy z TV. Zęby nie kłamią, ten pies nie może mieć więcej jak rok życia.

Szybka ocena: wiem że mój dzisiejszy trening się skończył, szkoda, ale co zrobić w tej sytuacji? Sam jestem właścicielem sznaucera miniaturowego Kajtka i dochodzącego do nas na półkolonie (taki żarcik) chow chowa imieniem Rysio. Będziemy się martwić później, tak nie można tego psiaka zostawić. Chwytam za telefon dzwonię do Dominika (mój syn):

- Słuchaj, znalazłem w lesie zagłodzonego owczarka niemieckiego – mówię – Weź samochód i przyjedź do szkoły życia (lokalizacja), weź ze sobą karmę dla psa - dodaję.

Po telefonie do syna próbuję zmobilizować psa do powstania z ziemi. Nic z tego. Podnoszę jego przednie łapy, tylne zostają na glebie, podnoszę tylne, przednie leżą; niczym na filmie z Charliem Chaplinem, istna komedia. Pomimo iż pies jest potwornie zabiedzony, to jednak jest bardzo ciężki (ok. 15 kg). Próbuję oburącz podnieść go z ziemi, udaje się. Maszeruję z wysiłkiem, pozycja jest niewygodna. Po ok. 200 m rezygnuję – trzeba wymyślić coś innego.

Chwytam delikwenta za łapy i po chwili leży na moim barku niczym zwłoki, Przez moment zastanawiam się czy aby jeszcze żyje. Leży na mnie niczym kołnierz z lisa tyle że to żywe stworzenie (jeszcze). Żwawo ruszam w kierunku miejsca spotkania z moim synem, Mijam zdewastowany przez nawałnicę las, drzewa połamane niczym zapałki, leśna droga całkowicie zablokowana, poruszam się w tym momencie z dużym trudem.

Po ok. 600 metrach widzę w oddali idącego mi naprzeciw syna, który targa torbę psiej karmy. Kładę ostrożnie owczarka na ziemi, dajemy mu nieco karmy, z olbrzymim trudem przełyka pokarm , chwilę odpoczywamy i ponownie ruszamy do widocznego w oddali samochodu. Wkrótce jesteśmy we Wschowie, na przy firmowym ogródku układamy zwierzaka na ziemi. O raz pierwszy widzę jak pies na leżąco chłepce wodę – takie sceny zapamiętuje się do końca życia.

W międzyczasie szczęśliwie rozwiązał się problem opieki na znajdą – tego obowiązku podjął się mój pracownik Grześ, który ma już owczarka niemieckiego (sukę). Wracam samochodem do Leszna, następnego dnia dowiaduję się iż piesek jest już odrobaczony, zaszczepiony i po obowiązkowej kroplówce wzmacniającej.

Grześ po przywiezieniu psa do domu podjął się karkołomnej pracy polegającej na wyczesaniu delikwenta – skutek: kupa sierści, nasion, pasożytów, traw która w zupełności wystarczyłaby na wypełnienie małego jaśka.

W nocy budzę się, nie mogę zasnąć. Co stało się z pozostałymi dwoma owczarkami? Wyobrażam sobie jak wałęsają się po lesie szukając wody i pokarmu. Skoro w takim stanie był pies którego udało mi się uratować, to w podobnym muszą być dwa pozostałe. Dobrze że to środek lata.

Rano, targany nocnymi koszmarami biorę plecak biegowy i biegiem ruszam na poszukiwania zbiegów. Mam nadzieję że ponownie dopisze mi szczęście i za kolejnym zakrętem spotka mnie niespodzianka. W nocy padał deszcz, niczym tropiciel wypatruję śladów psich łap na polnych i leśnych drogach. Nic z tego. Przebiegłem 25 kilometrów, ani słychu ani widu. Następnego podobnie, tyle że przebiegłem 33 kilometry. Żadnych śladów po psach. Wmawiam sobie że może ktoś je przygarnął, że dwa psy znajdą szybciej adopcję, niż wataha trzech. Pewnie już nigdy nie dowiem się co się z nimi stało, mam tylko nadzieję iż im również dopisało szczęście.

Po kilku dniach okazało się, iż uratowany owczarek dochodzi do siebie. Na początku zrobił prządek w gołębniku Grześka, co skutkowało znacznym ubytkiem populacji jego „pawików”. Na tym etapie dokonaliśmy wyboru jego imienia : Killer. Niestety, nie na darmo, po gołębniku przyszła kolej na kurnik z którym Killer poradził sobie zadziwiająco łatwo. Żona Grześka dziwiła się później, iż jakoś w tym roku kury szybko kończą żywot. W sumie nie ma co mieć za złe Killerowi, matka natura zmusiła go do imania się przeróżnych profesji, nie zawsze przynoszących chwały psiej rasie.

Głód wydobywa ze zwierząt (i nie tylko) najgorsze cechy. Szczęściem iż jego obecny opiekun ma świadomość jego przeszłości i stara się aby Killer nie korzystał ze swych zabójczych umiejętności, separując go od pokus i nie karząc za poprzednie „grzeszki”. Po blisko dwumiesięcznej kuracji pies zupełnie nie przypomina tego z końca lipca. Nie dość że jest wyjątkowo pięknym owczarkiem to z opowieści Grześka wynika iż jest wierny jak przysłowiowy pies.

Wielokrotnie po odnalezieniu Killera zastanawiałem się nad tym w jaki sposób w odległym od siedzib ludzkich odnalazłem trzy zagłodzone, rasowe owczarki niemieckie. Jedynym wytłumaczeniem jest to, iż jakiś domorosły „hodowca” który przed sezonem urlopowym nie znalazł nabywców na szczeniaki, postanowił pozbyć się problemu, wywożąc je do lasu i wiążąc sznurkiem do drzewa (mam co do tej wersji zdarzeń uzasadnione podejrzenia)

Przykro mi iż mamy do czynienia z takimi zachowaniami ludzi wobec zwierząt, lecz drugiej strony cieszę się iż uratowałem od niechybnej śmierci niewinne stworzenie, co jest dla mnie jest moim największym sukcesem biegowym – bo wszakże dzięki tej pasji udało mi się tego dokonać.

P.S. Oglądając zdjęcia Kilera z przed dwóch miesięcy i te obecne odnoszę wrażenie, iż to dwa różne osobniki. Widać, iż dieta z drobiu mu wyraźnie służy.