Co do organizacji samego biegu. W imprezie udział wzięło w sumie ponad 4 000 osób z 54 krajów, wszystko zorganizowane było sprawnie i bez większych problemów. Myślę, że świadczy o tym kultura biegaczy, którzy chcą jak najlepiej reprezentować swój kraj. Na punktach żywieniowych pomimo skromnej ilości osób je obsługujących nie było jakiś wielkich przepychanek. Do picia był napój izotoniczny Powerade i woda, na końcówce również banany. Trasa była częściowo otwarta dla ruchu kołowego, raz nawet strąbił mnie samochód osobowy jak biegłem zadowolony środkiem drogi. W pewnym momencie widziałem jadący między biegaczami autobus i jakoś nikt z tego tragedii nie robił. Oczywiście autobus jechał wolno. Na trasie każdy kilometr był oznakowany, ale żeby było śmieszniej, to od końca, czyli każdy zawodnik widział, ile ma jeszcze kilometrów do przebiegnięcia. Takie rozwiązanie jak najbardziej mi się podobało i jestem jak najbardziej za takim rozwiązaniem. Na 38km wolę mieć tabliczkę z napisem 4km niż 38km.

Ważna sprawa – ceny. Niestety Norwegia jest bardzo drogim krajem. Wpisowe do zawodów w najtańszym terminie, w przypadku maratonu wynosiło 650 NOK, spóźnialscy musieli zapłacić odpowiednio 750, 850 NOK i 950 NOK, co przy kursie korony norweskiej = 0,57zł daje już pokaźną sumkę. O cenach hoteli i jedzenia lepiej nie wspominać, mleko jest droższe od paliwa ale, napić się piwa w knajpie prawie za 50złotych, bezcenne! Jeżeli ktoś zapytałby się mnie, czy wolałbym pojechać na 2 tygodnie do Egiptu czy na 4 dni do Tromso, bo ceny są porównywalne, wybrałbym bez zastanowienia Tromso.