Dzień startu to wczesna pobudka i 160km autem na parking, skąd podjechaliśmy metrem do centrum. Wśród tłumów dotarliśmy na miejsce, ulokowałem swoją torbę z depozytem w jednym z kilkudziesięciu autobusów (ulubiony numer 11:)), pożegnanie z ekipą i spacer do strefy 2, z której miałem startować. Wśród tłumów nie było miejsca na normalną rozgrzewkę, więc po drodze jakiś truchcik i mnóstwo podskoków i ćwiczeń w miejscu podczas godzinnego oczekiwania na wystrzał. Jeszcze minuta ciszy ku pamięci zmarłej Królowej Elżbiety II i wystartował nas nie kto inny jak Eilish McColgan.

Sam bieg zaczął się omijaniem wolniejszych biegaczy przez ok. 2km. Przez następne kilometry było już dużo miejsca i przed połową dystansu skleiła się kilkuosobowa grupka biegnąca dobrym tempem. Miało to spore znaczenie bo było wietrznie, dodatkowo trasa GNR jest trochę pofałdowana, więc łatwiej nam było utrzymać tempo zmieniając się na prowadzeniu.

Od początku o dziwo biegło mi się super. Może to wymuszony wolniejszy początek, może z uwagi na wakacje mniej kilometrów w ostatnich 2 tygodniach, a może atmosfera wielkiego biegu - uwielbiam biec wśród tysięcy innych uczestników. Spoglądając na zegarek wiedziałem, że tempo jest dobre i biegnę na wynik sub 80 minut, co było moim cichym celem max. Pomyślałem, że po 16km spróbuję przyspieszyć, dać wszystko na ostatniej piątce i zobaczę co z tego będzie.

Jednak właśnie wtedy zaczęła się najtrudniejsza część trasy - długi podbieg z czołowym wiatrem zweryfikował moje plany i zaczęła się walka o utrzymanie tempa. Fajnie współpracowaliśmy z jedną biegaczką (skończyła top20 wśród kobiet) na zmianę wychodząc na czoło i pomimo, że robiło się naprawdę ciężko tempo ciągle było mocne. Koniec podbiegu i 2 km przed metą obrazek (poniżej), który na długo pozostanie w mojej pamięci :)

Ostry, krótki zbieg z widokiem na ocean oznaczał tylko jedno - długa finiszowa prosta, lekko w dół wśród setek dopingujących kibiców! To jest to! Spojrzenie na zegarek uświadomiło mi, że biegnę na 1:18 wiec jeszcze starałem się przyspieszyć. Pomimo zmęczenia i ogromnego już bólu nóg wiedziałem, że już tego nie puszczę. Oficjalny czas 1:18:50 był dla mnie ogromnym zaskoczeniem. Podobnie jak świetne samopoczucie w trakcie biegu. Kolejny dobry start, po którym wiem, że mogę biegać dużo szybciej. Gdzie są limity, jak się do nich zbliżyć i je przekroczyć? Na następnych biegach będę szukał odpowiedzi na te pytania :)

Podsumowując doświadczenie z tego startu jest niesamowite. Była to największa biegowa impreza, w jakiej brałem udział. Organizacja na najwyższym poziomie. Ogarnąć wszystko dla 60 tysięcy uczestników plus osoby towarzyszące to musi być wielkie wyzwanie. Wszystko jednak przebiegło sprawnie, a wolontariusze byli dosłownie wszędzie, zaskoczyła nas ich obecność przy maszynkach do zakupu biletów metra pod Newcastle, gdzie wsiadaliśmy :)

Atmosfera także niepowtarzalna. Praktycznie każdy metr trasy wypełniony kibicami, kilka oficjalnych śpiewających grup, dzieci przy trasie podające kawałki owoców, muzyka i doping. Była nawet stacja z piwem :) Największe wrażenie wywarł na mnie finisz na South Shields. Ta ostatnia mila, gdzie co chwilę ktoś krzyczał moje imię, motywując aby jeszcze przyspieszyć, na długo pozostanie mi w pamięci. Mogę to porównać chyba tylko do Berlina i mojego pierwszego maratonu.

Great North Run 2022 okazał się być jednym z najfajniejszych biegowych doświadczeń w mojej przygodzie z tym sportem i już nie mogę się doczekać powrotu na tą trasę. Kolejna edycja za rok 10 września, widzimy się na South Shields!