Wiele wiele lat temu, tak dawno, że już prawie tego nie pamiętam (mogło to być za Niemca) wymyśliłem sobie bieg. Bieg niezwykły jak na tamte czasy gdyż prowadzący dnem koryta rzeki. Kilka lat później, już w nowym tysiącleciu pomysł ten zmaterializował się dzięki chłopakom z WKB Meta Lubliniec pod postacią kultowego Biegu Katorżnika.

Przez kilka lat miałem przyjemność dyrektorować tej imprezie. Owa funkcja kierownicza tak mi się spodobała, że po dziś dzień mam uraz i nawracające stany lękowe gdy pomyślę o tym że znowu mógłbym zostać Panem Dyrektorem jakiegoś biegu. Zaufajcie mi, to jeden wielki stres, odpowiedzialność i możliwość spotykania się z prokuratorami z wielu setek powodów. Nigdy więcej wojen, wybuchów wulkanów, trzęsień, pandemii oraz dyrektorowania...

Kilka razy udało mi się wystartować w Biegu Katorżnika. Ale w pewnym momencie nawet ta atrakcja się "przejadła". Kilkukrotne nokauty, smród ciała utrzymujący się tygodniami, kontuzjowane ręce i nogi - to wszystko zachęcało nostalgicznie do kolejnych startów ale... w końcu się przejadło.