Na przeciwnym biegunie stoją jednak wyniki w konkurencjach technicznych i sprinterskich. Świetne wyniki mistrzów stumetrówki – Christiana Colemana 9.76 i Shelly Ann Fryser Pryce 10.71. Doskonały konkurs pań w skoku o tyczce gdzie triumfatorka Andżelika Sidorowa uzyskała 4.95, gdzie 6 zawodniczek pokonało poprzeczkę zawieszoną na 4.80, a aż 12 na 4.70!

A jak prezentują się Polacy? Na absolutne wyżyny wzniosła się Joanna Fiodorow sięgając po srebrny medal ze świetnym rekordem życiowym 76.35. Asia jest 4-tą Polką, po Kamili Skolimowskiej, Anicie Włodarczyk i Malwinie Kopron, która przekroczyła barierę 76 metrów. Irytować mogą komentarze mediów i ekspertów, którzy podkreślają, że Fiodorow okazała się godną następczynią Włodarczyk. Joanna Fiodorow sama zasłużyła na swój sukces. Ciężką pracą, konsekwencją i mimo znacznie skromniejszych warunków fizycznych niż większość czołowych zawodniczek, wiarą w sukces.

Pozostali reprezentanci Polski startują w kratkę. Po 4 dniach można powiedzieć, że nasz dorobek nie wygląda najlepiej. Nie zobaczymy w finałach Piotra Małachowskiego, Adama Kszczota, Pawła Wojciechowskiego, Patryka Dobka, czy Ewy Swobody. Ale… zanim ocenimy. Należy wziąć pod uwagę, że sezon dla naszych lekkoatletów nie był łatwy. Mimo iż mistrzostwa w Doha z punktu widzenia prestiżu i „ważności” są imprezą najważniejszą, dla nas równie duże znaczenie miały Drużynowe Mistrzostwa Europy. I zdaje się, że znacz na część energii naszych lekkoatletów została skupiona właśnie 1,5 miesiąca temu w Bydgoszczy. Czy było to błędem? Subiektywnie uważam, że nie. Szansa pokazania się przed własną publicznością na jednej z najważniejszych imprez lekkoatletycznych na Starym Kontynencie zdarza się niezwykle rzadko. Poza tym termin rozgrywania DME był naturalnym w kontekście szczytu formy. No i warunki atmosferyczne również.

Oceniającym negatywnie Adama Kszczota proponuję dokładnie prześledzić cały bieżący sezon. Nie był to Adam Kszczot, który przyzwyczaił kibiców do perfekcji, schematycznego wręcz ogrywania rywali, pewności siebie i ogólnego błysku. Od początku, przez całą bardzo długą rozciągłość lekkoatletycznej drogi do Doha nie można było oprzeć się wrażeniu, że Adam zwyczajnie się męczy. Sam Adam we wczorajszej rozmowie z Aleksandrem Dzięciołowskim opowiadał o trudach przygotowań i przeszkodach związanych z kłopotami zdrowotnymi. Na swoim fanpage’u facebookowym podzielił się swoimi odczuciami:

Trudno jest przegrywać. To jest bardzo bolesne. Ale taki właśnie jest sport. Z definicji jest piękny, choć czasem jest tragiczny. Zawsze śmialiśmy się, że w czasie rywalizacji piszę własne komedio-dramaty. Teraz zabrakło komedii, a został sam dramat. Chciałbym podziękować tym wszystkim, którzy ze mną bardzo ciężko pracowali przez te wszystkie miesiące. Są to: trener Zbigniew Król, Jan Blecharz, Jakub Dukiewicz, Tomasz Mikulski, Michał Robakowski, Michał Adamczewski. Wszyscy dążyliśmy do jednego i wspaniałego celu. Chcieliśmy znowu stanąć na podium mistrzostw świata. Wierzyłem w to i walczyłem o to każdego dnia. W tym roku nie będzie mi to dane.

Nie co roku można być mistrzem. Od tych co będą w finale odróżniają mnie drobnostki. Coś, co było kilka miesięcy temu. Tych wiele drobnych rzeczy, jakie się na siebie nakładają, może spowodować właśnie taki efekt. Naprawdę wszyscy walczyliśmy do ostatniego treningu i ostatniej godziny, żeby te zawody były jak najlepsze. Dziękuję za to, że tu jesteście, a wam kibicom za to, że nas oglądacie. Trzymam kciuki za resztę swojej reprezentacji.

Z wielkim zaciekawieniem lekkoatletyczny światek śledził zmagania w debiutującej sztafecie mieszanej 4x400m. Konkurencja eksperymentalna, ale jeszcze bardziej eksperymentalny był układ sił w naszej sztafecie reprezentacyjnej. Aleksander Matusiński odpowiedzialny za rozstawienie zawodników, jako jedyny zdecydował się na zupełnie inny układ w naszym zespole. Wszystkie inne na pierwszej zmianie wystawiły mężczyzn, na dwóch kolejnych panie, a na ostatniej znów panów. Trener Matusiński zdecydował się na układ M-M-K-K. Dla lekkoatletycznych konserwatystów (w tym do wczoraj dla mnie) obrazek uciekającego przed paniami Rafała Omelki, a później broniącej się przed atakiem facetów Justyny Święty Ersetic był zupełnie surrealistyczny.

Emocje były jednak ogromne. Odpowiedź na pytanie czy Olek Matusiński postąpił słusznie nie jest jednoznaczna z jednej prostej przyczyny – ten mieszany „produkt” musi dopiero zacząć funkcjonować na lekkoatletycznym rynku. Kilka sezonów upłynie zanim wykrystalizuje się jakaś jednolita (o ile to możliwe) taktyka rozgrywania męsko – żeńskiego biegu rozstawnego. W kontekście strefy zmian „polski” układ był na pewno bardziej efektywny.

Uczestnicy sztafety nie wdawali się w potyczki wynikające z „kotłowania” się w tym punkcie. Jednak z perspektywy rywalizacji sprawa wygląda nieco inaczej. Rafał Omelko i IgaBaumgart – Witan rywalizowali właściwie sami z sobą. Z resztą sama Iga w swojej wypowiedzi podkreśliła, że nie jest przekonana czy dała z siebie wszystko. Należy zatem poczekać i przynajmniej przez kilka najbliższych miesięcy potraktować sztafetę mieszaną jako produkt testowy.

Znając znacznie wcześniej termin i przede wszystkim miejsce rozgrywania MŚ nie spodziewałem się fajerwerków. Osobiście byłem przekonany, że będzie to jedna ze słabszych edycji światowego czempionatu w wykonaniu Polaków. Klimat i termin to jedno. Drugie – czasami zwyczajnie nie wychodzi. Tak jak 8 lat temu w Daegu. Faworyci kończyli zmagania poza strefą medalową. Jedyną osłodą był wówczas złoty medal Pawła Wojciechowskiego. Kolejne „ale” - mistrzostwa się jeszcze nie skończyły.

Ba! Nie osiągnęły nawet półmetka! Wstrzymajmy się zatem z komentarzami, wstrzymajmy się z ocenianiem polskiej reprezentacji. Piotr Lisek, Marcin Lewandowski, młociarze, kulomioci, panie w sztafecie 4x400m – to nasze szanse medalowe. Nawet jeżeli tych szans nie uda się wykorzystać, bądźmy z zawodnikami. Cel najważniejszy to Tokio 2020.

Komentarze czytelników - 14

podyskutuj o tym

henry	Autor: henry, 2019-10-01, 13:15 napisał/-a: Obecnie mogę oglądać imprezy sportowe przez cały dzień , szczególnie leka atletykę. Mogę oglądać ponieważ przepracowałem w Polsce 35 lat i od 11 lat jestem na emeryturze. Płacą mi obecnie 1520 zł na miesiąc i nie narzekam .
Ryszard N.	Autor: Ryszard N., 2019-10-01, 15:50 napisał/-a: Po pierwsze, walę takie byki, że jak je później czytam to sam się z siebie śmieje. Oczywiście, nie "Europom" lecz "Europą",... Po drugie, Heniu, ważne aby Ci zdrowie dopisywało. Powracając do meritum. W konkurencja technicznych, tradycyjnie coś się udaje pokazać. Tam, gdzie w grę wchodzą geny, słabo. Nie kupuję też argumentów, które mówią, że z Kenijczykami, Etiopczykami, itd możemy wygrywać. Okazuje się, że czasem z drugim sortem udaje się nam coś ugrać. Gdy przychodzi do konfrontacji z pierwszym, afrykańskim garniturem to tak jak pozostała część Europy, nie mamy szans. Możemy psioczyć, obrażać się na naszych liderów i nic to nie da. Panie nie pobiegną w 2:20, Panowie nie pobiegną w 2:05. Musimy się cieszyć, tym co mamy. Sam wybór Kataru, tak jak miejsce na mistrzostwa świata jak i miejsce turniejów piłkarskich, jest dowodem na to, że decydują petrodolary. Klimat bez wątpienia ma wpływ na poziom i jakoś zawodów. Mieliśmy okazję oglądać to podczas maratonu kobiet. To był totalny pomór. Ach, no i Heniu, Ty 35 lat pracy + 11 lat emerytury. Ja sumarycznie podobnie, 46 lat pracy i nadal pracuje,...😊
Jarek42	Autor: Jarek42, 2019-10-01, 18:01 napisał/-a: Każdy ma takie same warunki. Jak to narzekali, że w maratonie czy w chodzie są ciężkie warunki. Każdy wiedział jakie są warunki. Jak jest cieplej, to nawet amator wie, że trzeba biegać wolniej.
henry	Autor: henry, 2019-10-01, 18:45 napisał/-a: Tak naprawdę Afrykanów, tez można pokonać. Wygrywają z nimi Amerykanie , Australijczycy , Nowozelandczycy , a także Europejczycy np. ostatnio Norwegowie albo Lewandowski. A co do lat pracy to mam zaliczone 43 lata , ale uczciwie licząc to szkoły i wojska nie liczę. W dalszym ciągu pracuję czasem 12 godz. dziennie , ale to już praca sama z siebie. Trening też u mnie jest pracą trenuję bez przerwy ponad 46 lat , ale nie jestem rekordzistą są tacy co trenują bez przerwy ponad 50 lat.
Tatanka Yota	Autor: Tatanka Yotanka, 2019-10-02, 08:54 napisał/-a: Pokonać Afroamerykanów pokazali Norwegowie - jeden zszedł , jeden zdechł na mecie a jeden truchtał na końcu aby zaliczyć - nie te geny , nie ta motoryka- pewno że można oglądać na emeryturze cały dzień , bo przecież dają 13 i 14 a na następne wybory 15 emeryturę
Ryszard N.	Autor: Ryszard N., 2019-10-02, 12:26 napisał/-a: LINK: https://eurosport.tvn24.pl/lekkoatletyka,128/etiop Taka ciekawostka. zastanawiam się czy zawodnicy będą ten zakaz respektować. Inna sprawa, że w tym okresie, po za Dubajem chyba nie ma znaczących maratonów.
Henryk W.	Autor: Henryk W., 2019-10-05, 22:02 napisał/-a: LINK: https://sportowefakty.wp.pl/la/847246/mistrzostwa- Dzisiaj 22-letnia Niemka Klosterhalfen postawiła się Kenijkom. Wielkie emocje w finale 5000 m.
Ryszard N.	Autor: Ryszard N., 2019-10-06, 07:37 napisał/-a: Heniu, ale ona jest ze stajni Salazara. Wokół tej grupy zawodników, pojawia się od lat szereg spekulacji. Salazara zawieszono w roli trenera na cztery lata, cofnięto mu akredytację w Doha. Salazar "bawił’ się testosteronem, podając go w "celach naukowych", min. swoim synom. Sprawa dotyczy kilku medalistów z Doha ale też szeregów nie obecnych w Doha, np. Mo Farah, Galena Ruppa, itd. Prawdą jednak jest również to, że oficjalnie, nikogo nie złapano.
Henryk W.	Autor: Henryk W., 2019-10-06, 15:17 napisał/-a: Dzięki Ryszard, nie wiedziałem, że ona też. To chyba wyjaśnia sprawę.
henry	Autor: henry, 2019-10-08, 21:50 napisał/-a: Dziwię się ,ze jeszcze nikt nie podsumował tych mistrzostw. Dla mnie wypadli dobrze i walczyli ambitnie . Nie wiem tylko po co pojechały tam zawodniczki Zabawska , Kardasz, Andrejczyk i dyskobole. Profesor Kszczot nazwany tak przez dziennikarzy już w kraju był w słabej formie i to się potwierdziło. Najlepszy polski zawodnik to Lewandowski , lepszy o d Fajdka . Lewandowski konkuruje z całym światem w tym z Afrykanami , natomiast młot konkurencja uprawiana przez nielicznych.