Wtedy dopada mnie chwilowo ból żołądka. Oczywiście nie wstrzymuje, ale rozprasza. Widzisz jak innych wokół ciebie ogarnia gorączka ostatniego kilometra, a ty musisz najpierw skutecznie zignorować własne ciało. Na szczęście już po jakiś 100 metrach odczucie mija. Właśnie po raz trzeci zauważam fotografującą Agnieszkę, trochę zaskoczony że znajduje się po mojej lewej stronie. „A więc nie była w stanie przekroczyć toru biegu nim zaczął się potok biegaczy” - myślę w locie i z powrotem wracam wszystkimi zmysłami oraz siłami na trasę. Teraz Rewolucyjną lekko pod górę, do wielkiej i mocno nagłośnionej (słyszalnej już) mety!

Z każdym metrem tej ulicy odczuwam jak przyspieszają wszyscy wokół mnie. Nie chcę zapamiętać ostatniego kilometra jako swojej porażki – w pewnej panice także zbieram się do utrzymywania ich tempa! W chaosie myśli przy takim wysiłku waham się kiedy powiedzieć sobie „Cała naprzód!” i ruszyć do finiszu. Wreszcie nie odwlekam dłużej. Rozświetlona konstrukcja mety wyłania się zza łuku. Z prawej krawędzi chodnika, którego trzymała się moja grupa, odbijam na brukową kostkę i po niej, środkiem rozpoczynam sprint, powtarzający to, czego uczą mnie wtorkowe nadwidawskie interwały. Zyskuję kilka pozycji (choć wytrzeszczone w wysiłku oczy nie są wstanie rejestrować tego precyzyjnie) i po chwili ogarnia mnie to przyjemne uczucie za linią mety, gdy ręce już opierają się o ugięte kolana: ze nie tylko bieg się udał, lecz także jego zwieńczenie.

Machinalnie zastopowany zegarek pokazuje mi okrągły wynik 42 minut i dokładnie 42:00 podaje też później organizator, na podstawie czipa w przypiętym numerze. Jestem zadowolony. Po 43:17 w debiucie i 42:18 rok później, teraz, cóż, oczywiście nieuchronnie starszy, potrafiłem się jeszcze poprawić. Pozostaje zresztą we mnie mocne przekonanie, że tutaj wciąż mam możliwość wyszarpać kolejne 30, 15 czy choćby 5 sekund. Byle tylko nie przeforsować nóg przed wieczornym startem.

Zaskakujące jak szybko dochodzi się do równowagi po ciężkim biegu. Chwilę temu ktoś wieszał mi na szyi okazały medal i wkładał do dłoni butelkę wody, a ja przyjmowałem to półprzytomnie. Tymczasem minutę później znalazłem już nielegalne przejście w barierkach, aby nie maszerować jeszcze długo przed siebie po oczekujące na finiszerów cytrusy, birele i folię termiczną chroniącą przed wychłodzeniem. Zamiast tego wolę czym prędzej wrócić do Agi. Maszeruję dziarsko prawą stroną Rewolucyjnej, rozpiera mnie szczęście, łowię życzliwe spojrzenia przechodniów, jakiś czeski nastolatek robi sobie ze mną zdjęcie. Jestem na wyżynach świetnego nastroju. Teraz tylko odszukać Agę.

Wreszcie odnajdujemy się wzrokiem po przeciwnych stronach mostu, rozdzielenie strumieniem tych, którzy jeszcze kontynuują bieg. Wybieram odpowiedni moment i przeskakuję na jej stronę. I tutaj, jakoś, nie potrafimy machnąć ręką na szczegół strony po której mieliśmy się spotkać (to ja postąpiłem wbrew ustaleniom). Zamiast paplać o biegu, cieszyć się chwilą, zaczynamy głupią dyskusję o naszym nieporozumieniu. Zaczynamy i... nie potrafimy skończyć. Głupia to historia. Na szczęście los zsyła nam anioła pokoju.

A nawet dwoje. To para starszych turystów, chcąca nas spytać co za sportowe wydarzenie oglądają. Na ile radzimy sobie z angielskim, zaczynamy opowiadać im o kończącym się właśnie Grand Prix, o swoim w nim udziale (jedno biegło, drugie to rejestrowało), o tym że pochodzimy z Polski oraz że zagadnęli nas w samą porę, ponieważ właśnie toczyliśmy pewien idiotyczny spór. W ten niecodzienny sposób poznajemy Kristine i Rexa, których, jako urodzone tuż po wojnie niemieckie dzieci, los rzucił do Australii. W ostatnich latach dużo jeżdżą po Europie (chciałbym aby usłyszeli o nich moi Rodzice..., ich równolatkowie, uważający jednak że to już nie czas na choćby małe podróże). I tak to los skrzyżował nasze drogi w czeskiej stolicy na rogu ulic Revoluční i Řásnovka. Winni jesteśmy temu sympatycznemu małżeństwo serdeczny email, co jest jeszcze jednym kamykiem do mojego ogródka nieustannej prokrastynacji.

Jaki był powrót przez nocną Pragę i reszta naszego wieczoru? Ciche. Musieliśmy przemyśleć co poszło „nie tak”. Bo przecież nie mój bieg, ani nie Agi fotoreporterka (mimo trudnych warunków). Jeszcze tam na miejscu dotarło do nas co jest ważne, a co znaczenia nie ma oraz że czasami nie warto się rozliczać, by nie zaprzepaścić fajnej chwili w życiu. Może trzeba mieć doświadczenie naszych nowych znajomych z antypodów, by błędów nie popełniać? Czy życie we dwoje nie jest niczym, nie przymierzając, ...bieg? Tak, i to takie wyjątkowo podstępne długodystansowe „ultra”, pełne pułapek. No cóż, powiem na swoją i Agi obronę, że zwykle trenowaliśmy do „piątek” i „dziesiątek” – taką magię ma dla nas Grand Prix Praha.