2009-09-04
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Hameryka... (czytano: 1242 razy)
Kiedy wdrapałem się pierwszy raz na Rysy, nie zastanawiałem się, jak to wysoko, te 2499 m. Po prostu chłonąłem widoki. Gdzieś tam błysnęła mi myśl, jak by to było, biec w takiej scenerii... Minęło kilka lat i stoję na szczycie Pikes Peak w Colorado - widoki mniej imponujące niż w Tatrach i nie mogę przestać myśleć o tym, że dotarłem tu... samochodem. Na wysokość 4300 m! Hameryka, Hameryka, wszędzie dojedziesz... Próbuję truchtać, po 50 metrach zatyka mnie i widzę czarne plamki, ciężko łapiąc oddech. Pięknie. Za dwa dni półmaraton, 1300 m niżej co prawda, ale też wysoko, czego się spodziewać?
Nadszedł ten dzień... Impreza kameralna, startuje trochę ponad 120 zawodników. Ruszam ostrożnie, bo już rozgrzewka mnie zaniepokoiła, a raczej moje własne sapanie. Obok wielu miejscowych, którym wysokość 3000 m zdaje się nie przeszkadzać. Ale trzymam się jakoś, w okolicach 30 miejsca, potem coraz stromiej do góry, a ja coraz bliżej czołówki. Przypominam sobie, że uwielbiam biegać pod górę. I na szczycie przede mną już tylko 14 zawodników. Szczyt ma jednak to do siebie, że jak na nim nie ma mety, to trzeba z niego zbiec. A zbieganie nie jest już takie przyjemne... Ostatecznie na 24 miejscu, ale za to 3 w swojej kategorii wiekowej. Najważniejsze jednak, że cało do mety. Tempo niezbyt imponujące, tyle że ciemne plamy przed oczami wyznaczały ograniczenie prędkości. Pół dnia dochodzę do siebie, ale to już szczegół. Warto było.
Blog moga komentować wszyscy zalogowani czytelnicyDodaj komentarz do wpisu |
