Zatem w spadku od Honeckera i „perfekcyjnego” systemu szkoleniowego sportowców NRD, Niemcy otrzymały worek rekordów i kilka autobusów pełnych doskonałych wschodnich lekkoatletów. W tym gronie był między innymi Jorg Peter. Zawodnik dobry. Stary już, ale wciąż dobry. Z medalem halowych mistrzostw Europy w biegu na 3000m na koncie i 6 miejscem igrzysk olimpijskich w Moskwie na 10000m. O ile podczas swojej kariery stadionowej na przełomie lat 70/80 widywany był na międzynarodowych arenach często i regularnie, o tyle jako maratończyk już nie. Jest to tym bardziej zaskakująca, że długodystansowcem z bieżni Peter był zupełnie przeciętnym, a maratończykiem doskonałym. Zajmującym czołowe lokaty w podsumowaniach sezonów na świecie. Łamaczem magicznej bariery 2:10:00, która była wówczas tym, czy obecnie są wyniki 6 minut lepsze. Na maratońskich trasach widywany był przez jakieś 10 lat. Na imprezie mistrzowskiej zaliczył zaledwie jeden występ – 17 miejsce na mistrzostwach Europy w Stuttgarcie ’86.

W 1984 roku z przyczyn słynnego bojkotu Peter nie mógł stanąć na linii olimpijskiego maratonu w Los Angeles. Sportowcy bloku wschodniego udali się jednak na wymyślone przez braci Rosjan igrzyska „Przyjaźń ‘84”. Lekkoatleci pojechali do Moskwy, lekkoatletki do… Pragi. Należałoby się zapytać czwartego w tamtym „przyjaznym” maratonie Jurka Skarżyńskiego, czy widział Jorga Petera w gronie startujących. Jeśli tak, to Niemiec musiał uzyskać wynik około 10 minut słabszy od rekordu życiowego. W „top 8” go nie było. Pewnym jest jednak, że Jorg Peter do reprezentacji NRD zakwalifikował się. I to w jakim stylu! Wynikiem 2:09:14! Mało tego! Drugi na mecie, również reprezentant Wschodnich Niemiec – Michael Heilmann przybiegł zaledwie 16 sekund za Peterem. Okoliczności uzyskania tychże wyników nie są jednak najjaśniejsze. Chłopaki wybiegali je 21 lipca w berlińskiej dzielnicy Grunau. Maraton był naprędce zorganizowany w celu weryfikacji dyspozycji zawodników i zakwalifikowania ich na igrzyska. Problem w tym, że zorganizowano go na 4 tygodnie przed moskiewskim maratonem w ramach imprezy „Przyjaźń 84”. Krótko. Wątpliwości co do uzyskanych wyników budzi jeszcze pora roku. Na 1000 najlepszych wyników uzyskanych w historii światowego maratonu ponad 300 pochodzi z kwietnia, blisko 250 z października, a zaledwie jeden z lipca. Autorem tego jednego jest Jorg Peter… Europejczyk. Lipcowy rekordzista świata.

Jorg Peter wyniki jednak potwierdzał w późniejszych maratonach komercyjnych. Próżno jednak szukać jego nazwiska na najważniejszych imprezach międzynarodowych:

- MŚ Rzym 1987 – brak
- IO Seul 1988 – n.u.
- ME Split 1990 – brak
- MŚ Tokio 1991 – brak

Całości zagadki dopełnia fakt doskonałej dyspozycji Petera w wybranych sezonach. W roku olimpijskim 1988 ustanowił on w Tokio rekord Niemiec – 2:08:47 (pobity dopiero w bieżącym roku przez wspomnianego Arne Gabiusa). Po pół roku na igrzyskach olimpijskich w Seulu, Peter zszedł z trasy. Dwa lata później nie pojawił się na mistrzostwach Europy w Splicie. Zwyciężył wówczas Gelindo Bordin w 2:14:02. Dokładnie miesiąc później Jorg Peter minął metę Maratonu Berlińskiego z czasem 2:09:23. Czas ten był 4 wynikiem podsumowania roku 1990 na świecie. Podobnie było z Heilmannem, który będąc czołowym maratończykiem świata nie potwierdzał tegoż w międzynarodowych konfrontacjach lub w ogóle do nich nie przystępował.

Zawodnicy NRD i RFN w rocznych podsumowaniach na świecie:

2:08:47 Jorga Petera trwało na liście rekordów Niemiec do niedzieli 25 października 2015. Od tego momentu jest to drugi wynik na niemieckiej All-time. Na liście „wszechniemieckiej”, zawierającej wyniki zarówno reprezentantów NRD, RFN jak i maratończyków startujących po ’90 roku - 54 zawodników zeszło poniżej 2:14:00, a średnia „top 15” wynosi 2:10:27. Dla porównania: w Polsce szybciej niż 2:14:00 pobiegło w historii 80 osób, a średnia czołowej piętnastki to 2:10:10. W najlepszej, niemieckiej „15” jeden wynik pochodzi z lat ’70, 7 wyników z lat ’80, 6 z lat ’90, a jeden z drugiego dziesięciolecia XXI wieku. W Polsce: lata ’80 – 2 wyniki, lata ’90 – 6 wyników, pierwsza dekada XXI wieku – 2 wyniki, drugie dziesięciolecie XXIw – 5 wyników.

Maratończycy NRD i RFN na igrzyskach olimpijskich:

Maratończycy NRD i RFN na mistrzostwach świata:

Maratończycy NRD i RFN na mistrzostwach Europy:

Wagą osiągnięć, głównie za sprawą jednej postaci wygrywa NRD. Waldemar Cierpinski mimo iż nie notowany wysoko w rankingach, prezentował olbrzymią skuteczność. Karierę zaczynał od przeszkód. Jako junior na mistrzostwach Europy w tejże kategorii wiekowej zajął 6 miejsce w biegu na 1500m z przeszkodami (4:10.1). 12 w tamtym finale był aktualnie urzędujący prezydent Grudziądza i brat Bronka Malinowskiego – Robert Malinowski (4:18.1). Cierpinski mimo niezłych prognoz, wybitnym przeszkodowcem nie został. Na 2 lata przed Igrzyskami w Montrealu postanowił spróbować swoich sił w maratonie. 2:20:28 w debiucie nie napawało optymizmem. W roku 1974 przed Waldkowym wynikiem znalazło się na świecie jeszcze 250 lepszych. Upór procentował. Rok później było 2:17:30 i awans do światowego „top 80”, a wiosną olimpijskiego ’76 roku Waldemar w niewielkim Wittenberg uzyskał światowy rezultat 2:12:21. Wynik poddawany był oczywiście lawinie wątpliwości. Przecież najlepsze przedolimpijskie rezultaty padały podczas Mistrzostw USA w Eugene i Mistrzostw Polski w Dębnie!

Waldemar Cierpiński

Waldek pojechał jednak do Montrealu. Zawodnicy mieli w ten dzień szczęście pogodowe – 31 lipca spadł deszcz i padał przez cały czas trwania maratonu. Cierpiński kolejne „piątki” pokonał w: 15:19 , 15:31 , 15:10 , 15:12 , 15:32 , 15:16 , 15:48 , 15:48. I wygrał w czasie nowego rekordu olimpijskiego 2:09:55.

"Nie spodziewałem się tego zwycięstwa, za swój życiowy sukces uważałem zakwalifikowanie się do reprezentacji NRD. Po prostu chciałem dać z siebie wszystko, ukończyć bieg na możliwie najlepszym miejscu. W miarę upływu czasu czułem się coraz lepiej. Odpowiadał mi profil trasy, lubię też typ pogody, który panował w dniu biegu. Kilometry mijały, a ja stale, bez większego wysiłku utrzymywałem się w czołówce. Zaryzykowałem wreszcie samotny atak, to przecież była moja życiowa szansa. Udało się, wygrałem. Powtórnie uwierzyłem w swoje możliwości. Przecież nie ma co ukrywać, nie byłem zawodnikiem wielkiej klasy. Raz jeszcze się okazało, że praca nie idzie na marne."

Rezultat Niemca jest do dnia dzisiejszego siódmym wynikiem w historii tych uzyskiwanych na olimpijskich trasach.

Polityka startowa Cierpinskiego – maratończyka była raczej oszczędna. Ten fakt, jak i uzyskiwane rezultaty plasujące Waldemara w drugiej lub nawet trzeciej dziesiątce podsumowań sezonu na świecie wzbudzały również kontrowersje (miejsca w rankingach światowych: 1976 – 1, 1978 – 15, 1980 – 11, 1983 – 23). Cierpinski był jednak skuteczny. Oprócz dwóch medali olimpijskich sięgnął jeszcze w wieku lat 33 po brąz pierwszej edycji mistrzostw świata w LA. Dorobek NRD oprócz medali waldkowych zawiera jeszcze srebro mistrzostw Europy Eckharda Lesse. Zatem 4 enerdowskie medale ze wszystkich najważniejszych imprez, kontra jeden brąz ME Herberta Steffnego z RFN.

Kto grał czysto? Kto oszukiwał? Czy Niemiecka Republika Dopingowa była tylko połową brudnego procederu? Czy dopingowe monstrum istniało również w RFN? Tego już nie sprawdzimy. Pozostaje tylko wiara w 2:08:33 i nieskazitelność Arne Gabiusa.