2008-05-25
Dostęp do
wpisu:
Publiczny
| Łódzki dramat (czytano: 1396 razy)
Maraton w Łodzi w założeniu mieli¶my biegać z Kasi±. Przyjechali¶my w ostatniej chwili, na 10 minut przed zamknięciem biura. Tu wszystko sprawnie, oddajemy mał±, pseudorozgrzewka i na start. Ten przyjazd kosztował nas dużo bo z założenia nie dali¶my napojów na punkty.
Zaczynamy wolno- po 4.25 i tak udaje nam się biec prawie do 15 kilometra, chwile wcze¶niej pierwsza wizyta w krzakach i po chwili druga. Tempo zaczyna spadać. Po tym jak się czuję zaczynam zastanawiać czy te izotoniki organizatora s± izotoniczne, czy to zwykła podbarwiona woda.
Po kolejnych przystankach krzakowych dochodzi na Jarema, ma węgiel, wiec po chwili Kasię przestaje czy¶cić. Ale to ze jeste¶my już wyprani z węglowodanów nie zmienia się. Na kolejnych punktach zaczyna brakować nawet wody. Kilometry jako¶ nie chc± ubywać, stoper gna jak szalony, my cierpimy.
Kolejny raz przebiegamy nad rozjechanym jeżem- to taka Łódzka tradycja, podobnie jak to że pierwszy kilometr jest ustawiony trochę abstrakcyjnie.
Końcówka to fantastyczna lekcja pokory- czołgamy się, walka jest taka jak by¶my kończyli RzeĽnika w wersji super hard. Na mecie dostajemy medale, na otarcie łez ręczniki.
Na koniec nad tym wszystkim zapłakało niebo.
Blog moga komentować tylko Przyjaciele autora |
