Zaraz po hymnie ruszamy. Najpierw truchtem, jak to w tłumie, mijamy matę pomiaru czasu, wydostajemy się na normalną, dwupasmową drogę, gdzie bieg nabiera tempa i rozciąga się. Widać bardzo różne style biegania: “eko-biegaczy” czyli zwolenników bawełny i surowców naturalnych, gadżeciaży z mnóstwem technicznych zabawek - plecakobidonami, pasami z pojemnikami na napoje, z pulsometrami i GPS-ami. Są też zasłuchani miłośnicy muzyki, dla których bieg jest czynnością uboczną, podkładem dla wysłuchania ulubionych kawałków, oraz zakochani biegnący w parach, i mnimaliści, którzy do szczęścia potrzebują tylko: buty, spodenki i przestrzeń do pokonania ...

Trasa biegnie wzdłuż Missisipi, pięknie położoną East River Parkway - od Parku Minnehaha do mostu East Lake St., gdzie przebiegamy na drugą stronę Mississipi, i wracamy bulwarem wzdłuż rzeki. Trasa biegu jest częścią malowniczej, biegowo-rowerowej scieżki ciągnącej się od centrum Minneapolis do parku Minnehaha, a my biegniemy przez najładniejszy chyba odcinek tej ścieżki - po lewej mamy domki i rezydencje z ogródkami, po prawej wąski park schodzący do rzeki, no i jest wiosna. Mamy bezchmurne, idealnie błękitne, pocztówkowe niebo, słońce lekko z boku i wiatr od rzeki... W takich chwilach trudno trzymać się jakiś planów czy „realizować strategię” - po prostu biegnę jak szybko mogę ciesząc się z biegu w stawce, i z tego, że raz po raz wyprzedzam innych. Po przebiegnięciu na drugą stronę rzeki, około połowy trasy, jest punkt z wodą, ale rezygnuję z niej, by nie tracić czasu. Zresztą - to tylko 10 K.

Ktoś zrównuje się ze mną i pyta, czy jestem „from Poland”. Pozdrawiam go „greetings from Poland” i chwilę rozmawiamy - dowiaduję się, że jego matka pochodzi z Polski, a on zna tylko parę słów w języku „starego kraju”. Zanim zapytam co w napisie na mojej koszulce „Klub Biegacza Maniac Poznań” skojarzyło mu się z Polską, już mnie wyprzedza, a raczej jego tempo jest dla mnie trochę za szybkie i to ja zostaję.

Przyspieszam dopiero na końcówce, na jakiś ostatnich 2 km, gdy przebiegam przez Ford Bridge nad Mississipi. Wbiegam do parku, i na końcówce daję z siebie wszystko - dla samej przyjemności biegania, radości finiszu wsród szpaleru dopingujących widzów. Wpadam na metę i w nagrodę słyszę wyczytane swoje imię i nazwisko. Ukończyłem bieg na 656 pozycji (na 4042 sklasyfikowanych uczestników!), przy czasie 48:46. Oznacza to, że biegłem z tempem 7:51 min/M i zająłem znacznie lepsze miejsce niż zajmowałem w Polsce, w biegach o podobnej ilości uczestników. Nie ma medali, ale każdy kto ukończył bieg dostaje zestaw regenerujący: batony, jabłka i mandarynki, jogurty i mleko, bułki, brownie, wodę. Park ponownie zamienia się w wielki piknik otwierający sezon biegacki.

Okazuje sie, że sezon może mieć dwa otwacia - kilka dni później, 3 maja w zasięgu spacerku od mojego mieszkania, w samym centrum Minneapolis, odbywa się bieg na 1 milę (1,67 km) pod nazwą „Twin City 1 Mile”, i pod hasłem „It all starts with the first Mile!” („Wszystko zaczyna się od pierwszej mili”). Internetowo rejestruję się i robię opłatę startową a w piątkowe popołudnie kończę wcześniej swoje badania, by około 16-tej odebrać numer startowy. Biuro biegu, czy raczeje punkty wydawania numerów, mieszczą się w pobliskim parku i pomimo, że jest ich chyba ze 12, to kolejki są kolosalne (odbiór numerów tylko w dzień biegu).

Odbiór numerów startowych przed “TC 1 Mile”, moja kolejka jest jeszcze dłuższa niż sąsiednia.

Pora startu zbliża się, jest nerwowo, i kiedy decyduję, że w razie czego pobiegnę bez numeru, kolejka nagle przyspiesza, odbieram swój pakiet, i jest jeszcze czas spokojnie założyć numer, przejść do strefy startu, a nawet zapoznać się z trasą. Wiedzie ona od małego parku – Loring Park, przez kilka zakrętów, do centrum, gdzie finiszujemy na głównej ulicy - Nicollet Mall. Minneapolis, w przeciwieństwie do wielu innych miast Ameryki, a obecnie i Polski, postanowiło utrzymać miejski charakter centrum - a więc przyciągnąć ludzi, by chodzili tam na zakupy, spacery czy do kawiarni. Zachowano budynki, które już były, połączono je podziemnymi przejściami i nadziemymi galeriami w jeden zespół sklepów, butików, galerii (zwanych w USA „mall”), hoteli, piekarni, pubów, cukierni, etc. Zamknięto dla ruchu samochodowego dwie albo trzy ulice, zamieniając je w ciągi spacerowe z kawiarniami, pubami i restauracjami z otwieranymi właśnie teraz, po zimowej przerwie ogródkami. Właśnie w tej scenerii będziemy rozgrywać drugą połowę biegu włącznie z finiszem.

Meta “TC 1 Mile” na ulicy Nicolett Mall, w otoczeniu ogródków restauracyjnych, pubów, kawiarni.

Bieg ma aż osiem (!!!) fali startującyh z lekkim przesunięciem czasowym. Można wybrać start w głównej grupie (Friend & Family Wave), w jednej z trzech grup wiekowych, lub też biec razem z zawodowymi zawodnikami z lincencją (która to tura jest rozbita na bieg mężczyzn i kobiet). Pierwsza opcja daje możliwość po ukończeniu swojego biegu oglądania profesjonlistów, druga pozwala na ściganie się z nimi. Wybieram, podobnie jak większość, pierwszą opcję.

Bieg na dystansie 1 M (1,67 km) to dla mnie całkowita nowość - nigdy nie biegałem tak krótkich dystansów. Mój plan jest prosty: biec jak najszybciej. Na starcie jest już tłum – trudno mi ocenić ile osób, z rozmów dowiaduję się, że niektórzy przybyli nawet spoza Minneapolis. Startujemy, ja jestem gdzieś pośrodku grupy, trzeba się skupić na biegu, bo jest konkurencja o miejsce w stawce, o dobrą pozycję do finiszu. Jeszcze nigdy nie biegłem tak ostro, udaje mi się jakoś wyskoczyć z tłumu - to dzięki dobremu wejściu w dwa pierwsze zakręty - pomogło rozeznanie trasy jakie zdążyłem zrobić przed biegiem. Biegnę tak szybko jak nigdy dotąd, najważniejsze żeby utrzymać tempo odechu, ale i tak czuję, że mięśnie nie nadążają z odbieraniem tlenu z krwi, albo może to wysiada transport dwutlenku węgla z krwi do płuc?

Wpadamy na ostatnią prostą - Nicolett Mall Street to główna promenada z tłumami w ogródkach piwiarnii i kawiarnii - ale ja nie widzę nic, nie pamiętam dopingu, kibiców. Pamiętam tylko zawodnika przede mną i walkę, by mi nie uciekł. Wydaje się, że ta ostatnia prosta jest sama długa na całą milę - zaczyna mi brakować oddechu, gdy wreszcie jest meta.

Chwilkę po zakończeniu “TC 1 Mile”, za linią mety.

Potrzebuję pięciu minut by uspokoić oddech i móc napić się wody. Rzeczywiście krótkie dystanse to przeżycie diametralnie różne od biegania przez godzinę czy dwie. Dochodzę do siebie, biorę wodę i przesuwam się gdzieś na połowę trasy aby oglądać bieg profesjonalistów.

“TC 1 Mile” – bieg profesjonalistów – mistrzostwa kobiet (USA 1 Mile Road Championship – Women)

Jest sporo kibiców - większość uczestników biegu rozstawia się na trasie, by głośno dopingować. Profesjonaliści są profesjonalnie szybcy i, niestety, ich wyniki przesuwają mnie na coraz dalszą pozycję. W efekcie zostaję sklasyfikowany na 458 pozycji (na 1392 sklasyfikowanych uczestników) z czasem 6:57 - to moja życiówka na 1 milę (o 2:41 więcej od zwycięzcy - B. Boldon’a).

Wkrótce potem mój projekt dobiega końca, na początku lipca zbieram się do powrotu. Po zamknięciu prac, zostaje mi parę dni na spakowaniu dobytku, przygotowanie do podróży. Przedostatniego dnia półtoragodzinnym, porannym biegiem obok Nicolett Island, słynnych wodospadów Sant Antony, przez Stony Arch Bridge, i dalej, z biegiem rzeki - żegnam się z >>Mighty Mississippi<<

Pożegnanie z >>Mighty Mississippi<<; trasa biegowa pomiędzy Minneapolis a St. Paul.