Od mniej więcej 180 km trasa zrobiła się bardziej płaska, znaczy się były podjazdy ale po nich następowały dłuższe zjazdy i wtedy odpoczywaliśmy. Jak jechaliśmy z górki wstawaliśmy z siodełek i w ten sposób tyłki nas trochę mniej bolały. Czy bliżej końca dnia tym robiło się zimniej, ubraliśmy się cieplej i ile sił w nogach do mety.

Niestety nie zawsze był asfalt – momentami była kostka brukowa a w Bornym Sulinowie były płyty betonowe które mocno nas wytrzepały :) . Powoli Darkowi wracał humor, na początku kazałem mu się uciszyć bo wrąbiemy w jakieś drzewo, ale później gadaliśmy już o wszystkim i niczym.

Jak wjeżdżaliśmy do większego miasta to uzupełnialiśmy zapasy izotoników w bidonach i dalej do przodu. Na 2 punkcie dowiedzieliśmy się że za nami jest jeszcze jeden zawodnik. Pan Janek który ma 82 lata i jedzie na swoim starym rowerze, w sandałach i ortalionowej kurtce. Jest to człowiek historia tego maratonu, a jak później się dowiedzieliśmy wszystkich maratonów szosowych w Polsce.

Starszy Pan jechał cały czas ze średnią 20 km/h a my go raz wyprzedzaliśmy, a raz to on nas na postojach wyprzedzał – było śmiesznie. Jak zrobiło się już ciemno trzeba było się bardziej skupić na jeździe i nasza 3 W lampka uratowała nam życie. Zimno, ciemno a do domu jeszcze 50 km. Rozmowy ucichły i koncentrowaliśmy się na znakach i odległości do mety. Kilometry mijały dość szybko więc było to optymistyczne że jeszcze na koniec mieliśmy siły by powalczyć.

Naszym ostatnim celem było ukończyć maraton tego samego dnia, czyli minąć metę przed godziną 00:00. jak zobaczyliśmy drogowskaz Choszczno 11 km to już zaczęliśmy liczyć słupki boczne a po 10 min ukazała się nocna panorama Choszczna wraz z wieżą ratuszową, pod którą zlokalizowana była meta.

Ostatni długi zjazd, rondo i podjazd, na końcu którego czekał na nas sędzia główny i brama mety. Niesamowite uczucie – kontrolnie jeszcze rzut oka na wieżę ratusza – 23:47 – czyli się udało. Pokonaliśmy dystans 301 km w czasie 15 godzin 33 min – najlepszemu na wypasionym rowerze szosowym zajęło to ok. 8,5 godziny.

Ale grupę pierwszą – ścigaczy – można porównać w maratonie biegowym do Kenijczyków. Bo My mimo że minęliśmy metę jako przed ostatni rower to byliśmy wydarzeniem na tym maratonie i na pewno wzbudziliśmy więcej sensacji niż reszta ludzi.

Na koniec prysznic i sen – niezbyt spokojny bo organizm był tak zmęczony że budziliśmy się co chwilę. Jak wstaliśmy rano to najlepsze bo bolały nas ręce :). Mimo rękawiczek bolały nas mocno ręce od trzymania kierownicy. Ok. 10 odbyła się dekoracja zwycięzców na dystansach 85, 152 i 301 km i powoli wszyscy rozjeżdżali się do swoich domów.

Rano po śniadaniu, podchodziła do nas wiele osób i gratulowało ukończenie. Czas był daremny ale przeżycie niesamowite. Za 2 tygodnie Świnoujście i dystans 400 km ale poza 1 podjazdem reszta trasy jest płaska :) i spotkamy pewnie mnóstwo sympatycznych ludzi.

Rys. Profil wysokości Maraton Świnoujście ( 3 takie pętle)

Jeden z czołowych zawodników powiedział nam na pożegnanie.
„Bo w tandemie siła drzemie”

Jeżeli ktoś by miał ochotę pojeździć z żoną na rowerze to tandem to najlepsze wyjście. W Polsce większości tandemy kupowane są, by np. osoby niewidome mogły jeździć na rowerze. Darek kupił rower, ponieważ Agnieszka jego dziewczyna lubi jeździć na rowerze ale ma problemy z kolanami – tandem w tym momencie rewelacyjna sprawa.

Na koniec bo pewnie mnóstwo osób będzie się pytać – koszt to w tym roku 3000 Euro, pewnie taki drogi bo to ręczna robota z USA firmy Cannondale. Bardzo mało firm produkuje tandemy więc ceny są z kosmosu. Ale i tak warto :)