Skomentować zdjęcie moga tylko PRZYJACIELE czytelnika.

tomchem (2014-01-19,22:09): A było to tak. Basia po tym uścisku Organizatora biegu, mówi do mnie - Tato, w aucie jest kawa, przynieś mi. Poszedłem po rzeczoną kawę a Basi nie widzę. - Gdzie Basia, pytam wszystkich - Poleciała na "hard core", co u diabła ten hard core? Ano, jeszcze czerwonym szlakiem przez połoniny Caryńską i Tarnicę do granicy z Ukrainą. Godz. ok. 16, nad Tarnicą burza, brak kontaktu telefonicznego. Jadę autem do Wołosatego (z Ustrzyk Górnych, ok. 7 km). Dalej zakaz ruchu wszelkich pojazdów. Co robić? Wracam do Ustrzyk, ale bojąc się o swą Córeczkę znów jadę do Wołosatego, ignoruję znak drogowy i bitą dróżką jadę w kierunku wschodnim. Po ok. 4 km zatrzymuje mnie straż graniczna i pytają. Co, znaku nie widziałeś Pan? Ano widziałem ale moja kochana Córeczka tu biegnie i boję się o Nią, a tu robi się ciemno, burza itd. - Dokumenty proszę, powiedział strażnik - Proszę bardzo, oto i one, powiedziałem wręczając dokumenty auta i dowód osobisty. Poszli do swego "łazika" i czekają, ja też. Chyba mnie nie zastrzelą, pomyślałem. Ale nie, stali i czekali, ja też. Na horyzoncie pokazały sie trzy biegnące osoby, dwóch biegaczy i jedna biegaczka. Przyszedł do mnie strażnik i pyta -która to jest ta pana kochana córeczka? I widzę, że ma łezkę w oku. -ta w pomarańczowym, ledwo widocznym bo już zapadał zmrok, a to był maj i dnie są dość długie. Dał dokumenty i zakazał następnym razem wjazdu. - Przepraszam, rzekłem i też pojawiła mi się mi się łezka w oku. Tacy byli uprzejmi! Podjechałem po tę trójkę z propozycją zabrania do auta i zawiezienia du Ustrzyk. - Ależ skąd, odparli. Muszą do Wołosatego, do końca czerwonego szlaku, tam mają zrobić zdjęcie na tle kółeczka początku/końca szlaku i dopiero mogą wsiąść do mojego auta. No to biegli dalej, a ja za nimi samochodem. W Wołosatem zrobiliśmy zdjęcia jak należy. A tam okryci folią leżeli dwaj pozostali (z wszyskich pięciu "hard corowców") i czekali na podwiezienie do hotelu. No tak, ale jak mam zabrać szóstkę nas razem. Ale patrzę zbliżające się światła samochodu. Zatrzymuję, a to moi znajomi z zakazanego mi miejsca. - Oj, przepraszam, mówię - O co chodzi, spytali. Ano podwieść jednego do Ustrzyk. - Niech wsiada, ale szybko bo my po służbie, zapraszali do swego łazika. Cała nas szóstka dotarła szczęśliwie do hotelu w pobliżu Komańczy.