Pociąg w Modlinie nie dojeżdża pod samo lotnisko, choć poza lotniskiem w Modlinie nic innego nie ma. Szczerze mówiąc, to stacja PKP w Modlinie sama z siebie już mogłaby być punktem wyprawy, i na pewno jest dla tych którzy lecą do Londynu i innych wielkich miast europejskich. Widok drewnianych chat i peronu stanowi dla nas zapowiedź Gambii. Ze stacji na lotnisko można dostać się autokarem, więc czekamy czujnie w kolejce pasażerów. Do odlotu samolotu robi się tylko 30 minut, więc atmosfera gorąca (Gambia Gambia Gmabia!).

Sławek jako dojrzały podróżnik zjada obiad na śniadanie, wsiadamy i jedziemy autokarem. Sprint na lotnisku, całe szczęście jest tak malutkie, że nie ma gdzie błądzić, i już jesteśmy w kolejce do samolotu. Zjadam wczorajszą kolację korzystając z chwili czasu. Wchodzimy na pokład i idziemy spać.

Po niecałych dwóch godzinach lądujemy w Brukseli. Mamy siedem godzin na przesiadkę, ale to niedużo, bo dalszy lot mamy z innego lotniska - Brussels Airport na północ od miasta, a jesteśmy na Bruksela Charleroi, 40 km na południe. Ale mamy dobre połączenie. Wprawdzie nie ma bezpośredniego, lecz po krótkich poszukiwaniach wsiadamy w autokar Blink-coś-tam i jedziemy do centrum stolicy Belgii. Tam łapiemy pociąg na lotnisko, i na 2 godziny przed odlotem samolotu do Casablanki jesteśmy odprawieni. Jemy więc kolację (ja jako obiad, bo jeszcze nie jadłem, a Sławek na zapas, bo przecież obiad zjadł w Modlinie), i wsiadamy do samolotu.

Leci się wygodnie, bo Royal Air Maroc to już nie linie ekonomiczne. W dodatku karmią, więc zjadamy - ja Sławkowi śniadanie, bo on na śniadanie zjadł obiad, a przecież nie będzie jadł dwóch śniadań, a Sławek mi podwieczorek. I tym sposobem późnym wieczorem jesteśmy w Maroku. Tutaj mamy problem, bo czy możemy kupić magnesy na lodówkę? Każdy podróżnik kupuje magnesy, ale my uznajemy że magnesy należą się tylko z tych miejsc w których się spało - inaczej byłoby tego za dużo. Niestety nie udaje nam się zasnąć na krzesełkach czekając na przesiadkę, więc uznajemy, że magnes z Casablanki się nie należy.

Nic nie jemy, bo na lotnisku wszystko już zamknięte. Koło północy wsiadamy do samolotu do Gambii.

Gambijczycy zasadniczo są szczupli. Chudzi. Tacy kenijscy. Ale mi trafia się miejsce pomiędzy dwoma odrodnymi przedstawicielami tego kraju, każdy po 2 metry wzrostu, ledwo się więc między nimi mieszczę. Sławek trafia na 160 kg Gambijczyka, chyba mistrza kraju w sumo. Nie mamy jak zjeść nocnego obiadu na pokładzie samolotu, bo jak coś zjemy, to już się nie zmieścimy w nasze fotele lotnicze.

Połączenie z Gambią jak pisałem mamy dobre. O 3 w nocy lądujemy na lotnisku. Jest niespodziewanie zimno, i to pierwsze nasze afrykańskie doświadczenie - noce na tym kontynencie są odwrotnie proporcjonalne do dni. Na lotnisku odbiera nas Piotr, Polak mieszkający od kilku miesięcy w Gambii, i taksówką jedziemy do jego małego domku. Rano czeka na nas śniadanie i wielka przygoda!

Wyjazd do Gambii zrealizowaliśmy w ramach naszego projektu 201races.com - przebiegnięcia maratonów we wszystkich krajach świata.