M.W. – Myślisz, że jest to dobra ścieżka rozwoju dla prywatnych organizatorów? Jeżeli chcesz żyć z organizacji biegów, to musisz organizować wiele imprez, a nie jedną?

G.K. – Jeżeli ktoś chce obrać taką drogę, którą ja wybrałem, to musi na to spojrzeć pod kątem ekonomii. W przypadku naszej Fundacji na pełen etat w tej chwili pracują w niej 4 osoby, a dodatkowe 5-6 mamy w roli „dochodzących strzelców”. Organizacja musi zatrudnionym osobom wypłacać wynagrodzenie przez cały rok, mimo, że robimy to z wielkiej pasji - to jest to przecież nasza praca. Czy robić jedną czy kilka imprez? Nie ma na to recepty. Jeżeli ktoś potrafi zorganizować jedną imprezę, która pozwoli utrzymać zespół przez cały rok – czemu nie? Ja wybrałem inny kierunek. Co bym robił z czasem, jakbym miał jedną imprezę? :-)

Wszystko sprowadza się chyba do pomysłu na organizację, którą się kieruje.

M.W. – Czym się różni prywatny organizator od instytucjonalnego? Mam na myśli stowarzyszenia i fundacje kontra ośrodki sportu i samorządy.

G.K. – W Polsce mamy dwa typy organizatorów: publiczni, czyli samorządy i niepubliczni, czyli organizacje pozarządowe (fundacje, stowarzyszenia) i firmy prywatne. Choć fundację czy stowarzyszenie trudno nazwać „prywatną”, to dla uproszczenia możemy takie nazewnictwo przyjąć.

Czym się różnimy? W wielu obszarach widać te różnice. Pandemia niektóre z nich mocno uwypukliła. Weźmy chociażby finansowanie wynagrodzenia osób pracujących w obu organizacjach. Wyobraźmy sobie taki przykład, dla pewnego uproszczenia. Powiedzmy mamy podmiot prywatny zajmujący się organizacją wydarzeń. Pracuje w nim 8 osób. Z drugiej strony mamy 8 osób zajmujących się organizacją imprezy sportowej, ale te osoby zatrudnione są przez samorząd.

Co się działo jak z powodu pandemii nie można było organizować imprez sportowych? Osoby zatrudnione w samorządzie dostawały wynagrodzenie. Osoby zatrudnione w podmiocie prywatnym....no właśnie, miały już nieco gorzej. Na początku często pensje były obcinane, potem dochodziły zwolnienia.

A co jak taka sytuacja trwa dwa lata? Każdy może sobie dopowiedzieć ciąg dalszy. Ja wiem jedno, jednostki budżetowe mogły swoich biegów nie robić, podmioty prywatne musiały walczyć o to, żeby w jakikolwiek sposób działań. Musiały coś robić, bo bez przychodu by nie przetrwały. Czy może istnieć podmiot prywatny, który przez 2 lata nie ma przychodu?

Dlatego podmioty prywatne przez ostatnie dwa lata w moim odczuciu były zdecydowanie bardziej aktywne i zdeterminowane do działania. Mówiąc krótko – nie mieliśmy innego wyjścia. To był na pewno najtrudniejszy okres w naszej działalności, a przecież te trudności jeszcze się nie skończyły. Oceniamy, że 2022 rok będzie równie trudny. Już wiemy, że część z biegów, które były robione od lat zniknie z kalendarza.

Kolejna różnica to sposób finansowania. Organizator samorządowy przeważnie ma zdecydowanie łatwiejszy start. Ma „zagwarantowane” pieniądze na organizację. Podmiot prywatny musi te środki zdobyć, od zera. Stąd na pewno „samorządowcy” mogą planować wydarzenie z większym spokojem i zapleczem finansowym. To nie jest zazdrość, tylko stwierdzenie faktu.

Są jednak aspekty, w których to organizator samorządowy ma trudniej. To między innymi trzymanie się procedur przetargowych. Nie zawsze może wybrać firmę, którą uważa za najlepszą, bo procedury mu na to nie pozwalają. Na tym polu podmioty prywatne mają na pewno łatwiej.

Można dużo o tym mówić. Generalnie Polska pod tym względem jest bardzo specyficznym krajem. Na zachodzie Europy ze świeczką szukać publicznych organizatorów, którzy robią duże wydarzenia sportowe.

M.W. – Jakie plusy a jakie minusy mają i jedni, i drudzy? Czy w ogóle taki podział ma sens, czy może jednak jest sztucznie tworzony przez nas, dziennikarzy?

G.K. – O tych plusach i minusach powiedziałem przy poprzednim pytaniu, jednak myślę, że zamiast szukać różnic ważniejsze jest coś innego – aby szukać wzajemnego porozumienia. W Białymstoku do tematu organizacji podchodzi się zupełnie inaczej. Niemal wszystkie duże wydarzenia sportowe (amatorskie) organizowane są przez podmioty prywatne ale przy dużej pomocy i udziale Ośrodka Sportu i Rekreacji. Mistrzostwa Polski w triathlonie, wydarzenia organizowane przez naszą fundację, czy Tour de Pologne i Orlen Wyścig Narodów – to wszystko eventy podmiotów prywatnych z dużym udziałem BOSiRu.

W Białymstoku oba podmioty się wspierają. Nikt się nie zastanawia, a może niech BOSiR robi półmaraton. Szczerze? Po co? Ośrodek Sportu i Rekreacji ma swoje obiekty, o które należycie dba, doskonale nimi zarządza, a imprezami zajmują się specjalistyczne podmioty.

Myślę, że to bardzo dobry przykład na to, jak może to wyglądać. Mało tego, taki układ jest na pewno tańszy dla samorządu niż gdyby np. BOSiR miał wszystkie te eventy robić samodzielnie i za wszystko odpowiadać. Nie twierdzę, że by sobie nie poradził. Nie mam co do tego wątpliwości. Wiem natomiast, że takie rozwiązanie byłoby droższe, przez to mniej efektywne.

M.W. – Wszystko szło pięknie aż do 2020 roku. Na ile przed półmaratonem odwołano Waszą imprezę i jak sobie z tym poradziliście?

G.K. – Wszyscy widzieliśmy jak pięknie wszystko się rozwijało. 2019 rok to rekordy frekwencji na wydarzeniach sportowych (w ujęciu globalnym). Wchodziliśmy w 2020 z wielkimi planami i dużym zapałem. Jeszcze w lutym nikt nie wierzył, że jakiś wirus jest w stanie nam zagrozić. Przecież w lutym 2020 normalnie zorganizowaliśmy Bieg Pamięci Sybiru. Dopiero marzec zmienił wszystko.

Tak naprawdę nikt nam nie kazał odwołać półmaratonu. Zrobiliśmy to sami. Co okazało się najlepszą decyzją pod każdym względem, głównie finansowym. Jak tylko ogłoszono pierwsze obostrzenia, podjęliśmy decyzję o odwołaniu wydarzenia. To był początek marca. Byliśmy na etapie składania zamówienia na medale i koszulki. Wybór był taki: zamawiamy wszystko i czekamy co się wydarzy, albo odwołujemy wydarzenie. Pamiętam tamten tydzień. To było kilka dni rozmów z różnymi instytucjami na przeróżnych szczeblach. Od Wojewody, Prezydenta, po służby sanitarne, a nawet wojsko. Z rozmów wywnioskowałem jedno – szybko to się nie skończy. W tym samym czasie w krajach arabskich pojawiły się pierwsze biegi wirtualne. Wszystkie zebrane dane mówiły mi jedno – „w maju chłopie tego półmaratonu nie zrobisz, nie ma szans”. Podjąłem decyzję o odwołaniu półmaratonu, co okazało się bardzo dobrą decyzją. Nie mamiliśmy, że może się uda – podaliśmy do razu informację, że bieg będzie odwołany.

M.W. – Zwracaliście „kasę”?

G.K. – Tak. Daliśmy zawodnikom trzy opcje do wyboru: zwrot kasy, przeniesienie na kolejny rok lub start w biegu wirtualnym. Choć zdaję sobie sprawę, że każdy organizator był w innej sytuacji, dlatego nigdy nie będę krzyczał „patrzcie, a Białystok zwracał opłaty, a ten, czy tamten tego nie robił”. My ponieśliśmy koszt przygotowań i promocji (do czasu odwołania biegu), jednak nie zaangażowaliśmy jeszcze środków w produkcję wyposażenia pakietów startowych. Na straty musieliśmy spisać kilkadziesiąt tysięcy zł.

M.W. – Jak zwracać opłaty startowe, gdy zostały już wydane na organizację?

G.K. – To trudny temat. Należy rozgraniczyć to, co działo się w I połowie 2020 roku i potem. Wiosną ubiegłego roku pandemia nas zaskoczyła. Nikt nie był w stanie się do tego przygotować, zabezpieczyć. To nie jest prawda, że były jakieś dostępne ubezpieczenia od tego typu sytuacji. My podjęliśmy decyzję o odwołaniu imprezy w momencie kiedy staliśmy przed dylematem: zamawiamy „grube rzeczy” (w sensie wartości) albo odwołujemy. Ale co mają powiedzieć organizatorzy, którzy mieli już wszystko kupione? Środki od uczestników zostały wydane. Sponsorzy nie wpłacili środków, bo przecież wydarzenie się nie odbyło. I co wtedy?

Szczerze, to uważam, że to kwestia wielkości imprezy i paradoksalnie, czym większe wydarzenie tym większy problem w takiej kryzysowej sytuacji. Przy największych imprezach kwoty do zwrotu byłyby tak duże, że przecież żaden bank nie skredytuje środków na zwrot. Z czego to potem oddać?

W jeszcze innej sytuacji byli organizatorzy samorządowi. Środki były zwracane z miejskiej kasy. Nie ma tu za dużo filozofii. Musimy jednak pamiętać, że to były pieniądze podatników, którzy zrzucili się na ten zwrot – oczywiście upraszczając.

Tak więc co do zasady, każdy zrobił tak, jak mógł, na co było go stać. Była też taka część organizatorów, która wyprodukowała koszulki, medale i wydawali to w pakietach w tym roku, mimo, że na akcesoriach była data z 2020. Wszyscy znaleźli się w mega niekomfortowej sytuacji. Ja na pewno nie podpiszę się pod stwierdzeniem, że ktoś kogoś okradł. To mój komentarz do pierwszej części roku, gdzie byliśmy zaskoczeni sytuacją. Natomiast jeżeli mówimy o tym co dzieje się teraz, to możemy w jakiś sposób się przygotować, coś założyć i - choć nie jest to łatwe - uważam, że jeżeli odwołujemy imprezę jedną z opcji jaką powinien mieć uczestnik to zwrot opłaty. Zaznaczam – nie możemy porównywać I połowy 2020 z sytuacją obecną.

M.W. – Jakie koszty ponosicie z tytułu organizacji imprez biegowych? Kategorie, wielkości wydatków, choćby procentowe?

G.K. – Głównymi kategoriami w budżecie są: zabezpieczenie trasy (pod względem technicznym i medycznym), wyposażenie pakietów startowych, promocja wydarzenia, koszty związane z wolontariatem, budową i obsługą biura zawodów i koszty osobowe przy produkcji eventu. U każdego organizatora poszczególne obszary będą w znaczącym stopniu się od siebie różniły.

Myślę, że warto porozmawiać o innej rzeczy – o strukturze przychodów, która na zachodzie Europy i w Polsce różni się diametralnie. „Tam”, w uproszczeniu, budżet biegu opracowywany jest w taki sposób, aby z opłat uczestników móc wydarzenie zorganizować, a wpłaty sponsoringowe są zyskiem organizatora. W Polsce nie ma takiej możliwości, aby z opłat zawodnik zbilansowało się wydarzenie. U nas bez wsparcia miasta i sponsorów, budżet nie ma szans się domknąć.

Biegi górskie, czy OCR wypracowały sobie już inną strukturę i chwała im za to. Oczywiście wiąże się to z ceną pakietów startowych. W biegach ulicznych część zawodników tkwi w przeświadczeniu, że bieg powinien kosztować 50 zł. Że w pakiecie powinna być koszulka, czapka, fajnie jakby był jeszcze jakiś gadżet. A za co ma organizator bieg zorganizować? A już przyznanie się, że ktoś na organizowanych przez siebie wydarzeniach zarabia, to już w ogóle jest niedopuszczalne. Przecież szanujący się organizator robi to z pasji i bezpłatnie. Tylko gdzie nas takie myślenie doprowadzi? A co jak ktoś (jak ja) wybrał organizację wydarzeń sportowych jako swoją pracę?

Myślę, że dużo zmian nas czeka w organizacji, mentalności, podejścia do biegaczy i organizatorów. Czy tego ktoś chce, czy nie, branża biegowa, czy nawet szerzej – eventów sportowych – będzie się profesjonalizowała. I to jest jedyna droga, żeby w Polsce mogły odbywać się wydarzenia na europejskim poziomie.

M.W. – Pomimo pandemii nawet w najtrudniejszym 2020 roku udało Wam się kilka imprez zorganizować. Jak?

G.K. – To prawda. W 2020 udało nam się zrobić kilka wydarzeń wirtualnych, ale także tych stacjonarnych. W sumie zanotowaliśmy prawie 13 tys uczestników. Nie wiem czy była tu jakaś magia, że udało się zrobić kilka biegów stacjonarnych. Myślę, że przede wszystkim było dużo determinacji i wykorzystania każdej możliwej okazji do organizacji, nawet jak było duże ryzyko odwołania.

W lutym zrobiliśmy Bieg Pamięci Sybiru, jeszcze przed pandemią. Potem jesienią korzystając z poluzowania obostrzeń i zachowując ścisły reżim sanitarny zrobiliśmy bieg uliczny na 5 i 10 km (Białystok Biega) oraz Bison Ultra-Trail, mimo, że na dzień przed imprezą wprowadzono nam czerwoną strefę. Na pytanie „jak?”, mogę tylko opowiedzieć: „bo była szansa i ją wykorzystaliśmy”.

M.W. – Niedawno na Podlasiu organizowaliście kolejną edycję Ultra Bisona. Niedaleko terenów objętych stanem wyjątkowym. Nie myślałeś o tym, że bieg należy odwołać?

G.K. – Nawet przez moment nie przeszło mi to przez głowę. Choć szybko okazało się, że będziemy mieli w związku z tym trudności. Całe szczęście mieliśmy kilka dni na to, żeby odnaleźć się w tej całej sytuacji. Jasne było, że w pasie przygranicznym nie będziemy mogli się poruszać. Dotyczyło to głównie najdłuższego dystansu 100 km. Niemal następnego dnia po ogłoszeniu stanu wyjątkowego ruszyliśmy do Puszczy Knyszyńskiej, żeby wyznaczyć nową trasę. Poszło to dość sprawnie, choć w lasach trochę dni i godzin spędziliśmy. Pocieszające w tym wszystkim jest to, że nowa trasa bardzo się spodobała uczestnikom, ponieważ przy obecnej sytuacji już wiemy, żeby w 2022 roku trasę poprowadzić tak jak w 2021.

M.W. – Były jakieś naciski lub sugestie, że impreza nie powinna się odbyć?

G.K. – Ze strony samorządów nie było takich nacisków, absolutnie. Natomiast było kilku zawodników, którzy żądali od nas zwrotu opłaty startowej "bo jest stan wyjątkowy i oni się boją startować". Na strach nic poradzić nie mogę. Opłat oczywiście nie zwracaliśmy. Bieg się odbył, nie ucierpiał standard wydarzenia. Myślę, że uczestnicy nie odczuwali, że coś jest nie tak, że jest jakieś zagrożenie.

M.W. – Obserwując od lat rozwój Waszych biegów i fundacji odnoszę wrażenie, że jesteście lubiani ponad przeciętność. Nie zauważam jakiegoś hejtu w Waszym kierunku tak od pewnego czasu popularnego w przypadku innych organizatorów z Polski. Jaka jest tajemnica sukcesu?

G.K. – Serdecznie dziękuję! Zgadza się, ogólnie rzecz biorąc nie mamy większego problemu z hejtem. Choć faktycznie widzę jak się to zmieniło przez ostatnie dwa lata i jak atakowani są inni organizatorzy. Czytając wypowiedzi uczestników naszych wydarzeń i po rozmowach z nimi, potwierdzam, nasze biegi zawodnikom przypadły do gustu i chyba jesteśmy lubiani, choć może to nieskromnie zabrzmi. Feedback jest bardzo pozytywny i budujący. Nakręca nas do dalszego działania.

Jaka jest tajemnica sukcesu? Nawet nie wiem czy to tajemnica, bo wszystko co robimy widać. Powtarzam to od pierwszego dnia istnienie FBB – jesteśmy otwarci, nie zamiatamy niczego pod dywan. Jak nam coś nie wyjdzie, zawsze się przyznajemy i przepraszamy. Nie szukamy winy w podwykonawcach czy ustroju politycznym. Bierzemy pełną odpowiedzialność za to co robimy i dzielimy się tym z zawodnikami.

Poza tym zarówno ja, jak i ludzie z Fundacji staramy się być obecni i widoczni. Jak wiesz, nie jestem dyrektorem biegu, który zakłada garnitur i w loży VIP siedzi sobie z gośćmi. Wynika to z mojej natury. Chcę być blisko uczestników, ponieważ tylko w taki sposób można „odczuwać” imprezę.

Ważne jest też to, że staramy się na bieżąco reagować na potrzeby biegaczy, wsłuchiwać się w oczekiwania, choć oczywiście nie jesteśmy w stanie spełnić wszystkich próśb i zachcianek. Często jednak jeżeli mamy jakiś problem do rozwiązania, staramy się odpowiedzieć na pytanie „czego bym sam oczekiwał, jako biegacz?”. To ułatwia.

Inną sprawą jest jednak hejt, który leje się z mediów społecznościowych na organizatorów. Z tym wszyscy powinniśmy walczyć. Hejt nie jest ani konstruktywny, ani powodujący, że będą zachodziły pozytywne zmiany. Nikt nie boi się krytyki. Krytyka może być uzasadniona i pomocna, ale nie hejt, który jest krzywdzący. Zauważam niepokojącą tendencję, że hejterom nikt nie przeszkadza, choć większość widzi, że to co robi hejter jest złe. Mało kto stanie w obronie i powie „dość tego”. Trzeba mieć odwagę, żeby takie stanowisko zająć.

M.W. – Lubisz biegaczy?

G.K. – Bardzo! Uważam, że jako grupa, jesteśmy jedną z najbardziej pozytywnych społeczności. Mi osobiście, obcowanie z biegaczami dodaje sił i napędza. Może biegacz to czują i stąd takie odwzajemnienie uczuć?

Oczywiście, tak jak napisałem wyżej, zaczyna się pojawiać problem hejterów, którzy czują się bezkarni. Rośnie też grupa osób, które w bardzo roszczeniowy sposób podchodzą do swoich startów. Jak usłyszałem ostatnio, że jednemu z organizatorów biegu górskiego dostało się od uczestników za to, że na trasie były „za luźne kamienie”, to się zastanawiam co się z nami dzieje? Ale może to jeszcze zatrzymać. Pozytywnie nastawionych osób jest nieporównywalnie więcej, tylko „krzykacz” ma to do siebie, że właśnie głośniej krzyczy. Ale nie robi się go przez to więcej. Cały czas uważam, że my-biegacze, jesteśmy bardzo pozytywną grupą.

M.W. – Nie obawiasz się, że któregoś dnia firma którą zbudowałeś rozpadnie się na podstawie jakiejś kolejnej decyzji „czynników rządowych” albo zmian w regulacjach prawnych?

G.K. – Michał, co kilka miesięcy napotykam na jakieś doniesienia o tym, że ktoś chce coś majstrować przy organizacja pozarządowych, którą jesteśmy. Ale wiesz co? Zawsze zadaję sobie pytanie: „a czy ja mam jakiś na to wpływ?” Pewnie niewielki. Póki co, nic nam nie grozi, więc nie tracę czasu na takie rozmyślania. Zapewniam jednak, że gdyby coś takiego mogło mieć miejsce od razu ruszymy do działania – chyba co do tego nie muszę przekonywać.

M.W. – Rosnące koszty organizacji? To prawda, czy kolejny mit?

G.K. – Niestety prawda. Szczerze mówiąc, nie myślałem, że wzrost kosztów będzie aż taki. To nie jest tak, że skoro oficjalna inflacja wynosi prawie 8%, to o tyle wzrosną koszta. Niektóre rzeczy podrożały nam o 40%! Czekamy na wyceny medali, bo wszyscy wiemy, że surowiec wzrósł bardzo. Koszty pracy w ciągu tych 2 lat jak poszły w górę. To wszystko dodając do siebie powoduje, że pakiety startowe na pewno pójdą w górę. Nie ma opcji, żeby ceny opłat startowych zostały na poziomie z 2021. Są przecież organizatorzy, którzy ostatni raz zrobili imprezę w 2019. Tam będziemy obserwowali największe wzrosty opłat. No chyba, że ktoś źle policzy budżet, ale wtedy biegacze odczują to w inny sposób.

M.W. – Gdy jest drożej, słyszymy zwykle w mediach, że „przedsiębiorcy te koszty muszą wziąć na siebie”. Czy prywatny organizator może dodatkowe nowe koszty „brać na siebie”?

G.K. – Prywatny organizator i tak wiele sporo nowych kosztów, czy też wzrost cen bierze na siebie. Tak było u nas w 2021, gdzie staraliśmy się zatrzymać ceny z 2020 i w dużej mierze się to udało. Jednak przy tak dużych wzrostach kosztów, ceny na 2022 musimy podnieść. Biegacze oczekują pewnego standardu wydarzenia, a to wszystko kosztuje. Jestem jednak przekonany, że biegacze też to rozumieją. Być może wystartują w mniejszej ilości imprez, ale wybiorą te bardziej lubiane, a przede wszystkim dobrze zorganizowane.

M.W. – Co na to Twoi klienci, czyli uczestnicy biegów? Są świadomi tego, że kolejny sezon będzie droższy? Już teraz za sam dojazd do Białegostoku trzeba zapłacić dużo więcej, a tutaj jeszcze żarłoczny organizator będzie się chciał wzbogacić na biegaczach...

G.K. – No tak, przecież żarłoczny organizator też chce zarabiać coraz więcej (hahaha). Naprawdę, myślę, że biegacze to rozsądni ludzie. Widzę co się dzieje dokoła. Trzeba być oderwanym od rzeczywistości, żeby sądzić, że ceny biegów nie wzrosną.

To jest oczywiste, że będziemy się zbliżali do modelu wydarzeń z zachodu Europy, gdzie opłata startowa to jest faktyczna opłata za udział. Za koszulkę i każdy gadżet trzeba dopłacić. Kończy się era wypasionych pakietów startowych, gdzie jego wartość przewyższała opłatę startową – to było absurdalne. Biegi trzymające się kurczowo zasady, żeby dopchać pakiet za jak najniższą cenę znikną z rynku. Priorytetem jest dobra organizacja, zabezpieczenie trasy, komfort uczestników, dobre zabezpieczenie medyczne, a nie zawartość pakietu startowego.

To my, organizatorzy, musimy powiedzieć wyraźnie, biegacz płaci za organizację biegu, nie za zawartość pakietu startowego. Całe szczęście pytań w stylu „a co jest w pakiecie?” jest z roku na rok coraz mniej. Ludzie oczekują dobrze zorganizowanej imprezy sportowej. I za to chcą płacić.

M.W. – Twoja ocena optymizmu na rynku biegów w Polsce w skali szkolnej od 1 do 6

G.K. – oj, podchwytliwe pytanie. Niby proste, a jednak złożone. Od kilkunastu miesięcy patrzę z szerszej perspektywy. Bo widzę to co robi nasza Fundacja i widzę rynek szerzej, przez działania w Związku Organizatorów Sportu Masowego. Gdybyś pytał tylko o nasze działania, to oceniam optymizm na 4+ (przez to co sam zauważyłeś, że jesteśmy inaczej odbierani). Natomiast jak patrzę na cały rynek i widzę problemy z jakimi borykają się organizatorzy to myślę, że 3 będzie właściwszą oceną.

Są wydarzenia, które zanotowały spadki po 60% frekwencji. Mają problemy z lokalnymi samorządami i przed nimi na pewno duże wyzwania. Cały rynek stoi teraz przed dużą pracą do wykonania:

- musimy zachęcać ludzi do aktywności, to w naturalny sposób przełoży się na frekwencję.
- przekonać biegaczy, aby wrócić do modelu z 2019 roku, kiedy to zawodnicy zapisywali się do biegów wcześniej. Ja wiem skąd niechęć do wcześniejszych rejestracji, ale czekanie do ostatniej chwili spowoduje, że imprezy będą odwoływane, a w konsekwencji mogą zniknąć z rynku
- będzie musiało przyjść zrozumienie ze strony uczestników, że ceny opłat startowych wzrosną, nie ma od tego odwrotu
- przekonanie samorządów, żeby nie ograniczały środków na sport amatorski, ponieważ w dłuższej perspektywie doprowadzi to do znacznie większych wydatków na służbę zdrowia.

Te zadanie wykonamy. Powrót do frekwencji z 2019 jest możliwy, ale nie nastąpi to w ciągu roku czy dwóch. W moim odczuciu 2022 jeszcze będzie trudnym rokiem, w 2023 zaobserwujemy stabilizację, a dopiero 2024, 2025 będzie wracał ten optymizm, który tak dobrze znamy i który tak lubiliśmy.

M.W. – Zaproś naszych czytelników na swoje biegi. Co przygotowaliście na nadchodzący sezon?

G.K. – Planujemy zrobić wszystko i, jak zawsze, będziemy o to walczyli. Już 12 lutego pobiegniemy w Biegu Pamięci Sybiru, a potem 15 maja w PKO Białystok Półmaratonie. Czerwiec to sztafeta Electrum Ekiden… a potem II część roku. Na Bison Ultra-Trail zapisy są już otwarte, a za kilka tyg otworzymy na wrześniowe Białystok Biega. W listopadzie, jak zawsze sezon zamkniemy Biegnę dla Niepodległej… Na pewno coś jeszcze po drodze zrobimy.

M.W. – Nie odwołacie? :-)

G.K. – Nie planujemy ;) Choć omikron lekko mnie stresuje.

M.W. – Dziękuję za rozmowę.

G.K. – Dzięki serdeczne! Proszę pamiętać, że to jak wygląda nasz rynek biegowy zależy nie tylko do organizatorów, ale również od biegaczy, mediów, całego otoczenia, więc także od samorządów.

Od redakcji: więcej informacji o imprezach organizowanych przez Fundację Białystok Biega znajdziecie na stronie bialystokbiega.pl